Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στους New York Times με τίτλο "Shouting Is the New Spanking", η
Amy McCready, οικογενειακή σύμβουλος και ιδρύτρια του συμβουλευτικού
site για γονείς Positive Parenting Solution μας εξηγεί ότι σύμφωνα με
πρόσφατες μελέτες, οι υστερικές φωνές και τα ουρλιαχτά, έχουν αντικαταστήσει σήμερα το παραδοσιακό «ξύλο, που βγήκε από τον παράδεισο».
Οι γονείς σύμφωνα με την δόκτορα Μακ
Κρίντι ταλαιπωρημένοι και με τα ενοχικά τους σύνδρομα γιγαντωμένα μέσα
τους, ψάχνουν να βρουν τον κατάλληλο τρόπο να επιβληθούν στα
παιδιά τους. Και ενώ για τους περισσότερους γονείς σήμερα είναι
αυτονόητο ότι το ξύλο ανήκει στο παρελθόν ως παιδαγωγική μέθοδος, παρ’
όλα αυτά δεν μπορούν να επιβληθούν στον εαυτό τους κάθε φορά που οι
μικροί μπόμπιρες αδυνατούν να πειθαρχήσουν στις υποδείξεις τους. Και
καταφεύγουν στις φωνές. Το αποτέλεσμα είναι οι ενοχές να γίνονται ένας
φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ. Αποτέλεσμα: Το μόνο που πετυχαίνουν
οι γονείς με την υψωμένη φωνή είναι να εθίζονται τα παιδιά σε
τέτοιου τύπου αντιδράσεις και φυσικά να συνεχίζουν ανενόχλητα. Αν
μάλιστα οι φωνές συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό,
τότε υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσουν στο παιδί αισθήματα απόρριψης
Πριν λοιπόν φωνάξετε ξανά σκεφτείτε ότι τώρα είστε σε θέση να
τρομοκρατείτε μία ύπαρξη που αδυνατεί να σας αντιμετωπίσει, αλλά την
ίδια στιγμή προετοιμάζετε το μελλοντικό «νευρικό και αγενή» γιο ή κόρη.
1. Όταν σταμάτησα να ουρλιάζω, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος
Σταμάτησα να πηγαίνω για ύπνο με έναν
κόμπο στο στομάχι, επειδή ένιωθα «η χειρότερη μαμά του κόσμου».
Σταμάτησα να ακούω από τα παιδιά μου «είσαι η χειρότερη μαμά του
κόσμου». Σταμάτησα να νιώθω ενοχές επειδή ο σύντροφός μου με κοίταζε σα
να ήμουν «η χειρότερη μαμά του κόσμου». Και η χειρότερη σύντροφος και η
χειρότερη ερωμένη.
2. Τα παιδιά είναι το (μόνο) κοινό που θέλουμε να μας αποδέχεται
Όλες οι μαμάδες κρύβουμε μέσα μας ένα
Δόκτωρ Τζέκιλ και έναν Κύριο Χάιντ. Μπροστά στους ξένους κάνουμε τις
καλές και τις υπομονετικές, προκειμένου να μην μας κρίνουν αρνητικά και
όταν γυρίζουμε σπίτι γινόμαστε αληθινές μέγαιρες. Ωστόσο αυτό, από τη
μια μπερδεύει τα παιδιά από την άλλη μπερδεύει εμάς τις ίδιες. Η
συνέπεια στην συμπεριφορά δεν είναι μόνο καλό παράδειγμα για τα παιδιά
αλλά θετικό και για εμάς τις ίδιες.
3. Τα παιδιά είναι παιδιά, αλλά επίσης είναι και άνθρωποι
Όπως εγώ, έτσι και τα παιδιά, έχουν τις
καλές και τις κακές τους μέρες. Κάποιες μέρες είναι αξιαγάπητα, γλυκά
και υπάκουα και άλλες είναι στριμμένα, ανόρεχτα και ανυπάκουα. Άλλωστε
αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, είναι ότι τα παιδιά καθώς
μεγαλώνουν μαθαίνουν. Και έχουν δικαίωμα στο λάθος. Και κανείς δε θέλει
να του ουρλιάζουν όταν κάνει λάθος. Εσείς θέλετε;
4.Δεν μπορώ να ελέγχω πάντα τις πράξεις των παιδιών μου, αλλά μπορώ πάντα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.Αντί κάθε φορά που σκοντάφτω σε ένα lego, να του βάλω τις φωνές, μήπως να πάρω μια βαθιά ανάσα και να του επαναλάβω (για χιλιοστή φορά)….«δεν είπαμε να μαζεύουμε τα παιχνίδια μας;»
5. Τα ουρλιαχτά δεν «πιάνουν»
Θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς. Όταν
ζητάτε κάτι με ευγένεια το αποκτάτε πολύ πιο εύκολα. Αντίθετα όταν
ζητάτε κάτι με αγένεια, ο απέναντι σας αντιδράει αρνητικά. Επίσης
συνήθως μαζί με την υστερία που μας πιάνει αρχίζουμε και κάνουμε
πολύπλοκες τις εντολές μας προς τα παιδιά: «βιάσου, πιες το γάλα σου,
δέσε τα κορδόνια σου, πάρε το μπουφάν σου, αργήσαμε…» Κανένα παιδί δε
μπορεί να αποθηκεύσει τόσες εντολές. Και να τις ακολουθήσει βέβαια
6. Όταν σταματήσεις να φωνάζεις μπορεί να σου συμβούν υπέροχα πράγματα
Όταν είσαι ήρεμος απολαμβάνεις σαφώς πιο
έντονα τις όμορφες στιγμές. Ακόμη και το «μαμά σ’ αγαπώ» παίρνει μια
άλλη διάσταση τότε. Θυμηθείτε τις στιγμές που βάζετε τα παιδιά για ύπνο.
Αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές της ημέρας και οι στιγμές που τα
παιδιά μπορούν να μοιραστούν μαζί μας τα πιο όμορφα συναισθήματα. Ξέρετε
γιατί; Διότι τότε δεν ουρλιάζουμε.
7. Κάποιες φορές το να σταματήσεις να φωνάζεις είναι μια πρόκληση, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.
8. Πολύ συχνά το πρόβλημα βρίσκεται σε εμένα και όχι στα παιδιά μου
Είναι μια αλήθεια που συχνά οι μαμάδες
τη βιώνουν και ως ενοχή: Φωνάζω στα παιδιά, γιατί είχα στρες στη
δουλειά, γιατί «περιμένω περίοδο», ή γιατί με σύγχισε ένας οδηγός στο
δρόμο. Φταίει κάποιος άλλος και την πληρώνει κάποιος άλλος. Πόσο άδικο
είναι αυτό;
9. Όταν φροντίζω τον εαυτό μου με βοηθάει να μη φωνάζω
Όταν νιώθετε απίστευτα χαλαρωμένη από τη
γιόγκα, όταν έχετε μόλις βγει από ένα ζεστό μπάνιο, όταν έχετε γυρίσει
μόλις από το κομμωτήριο, ή από μια έξοδο με τις φίλες σας, έχετε
προσέξει πως δεν έχετε όρεξη για φωνές; Απόλυτα φυσιολογικό. Όταν
φροντίζετε μόνο τους άλλους και αφοσιώνεστε σε αυτούς ψυχή και σώμα,
είναι φυσικό να έχετε νεύρα και κάποιες φορές να ξεσπάτε άσχημα. Όταν
φροντίζετε και τον εαυτό σας είναι φυσικό να νιώθετε πιο ήρεμη, πιο
χαλαρή και πιο αξιαγάπητη. Τα παιδιά σας θα συμφωνήσουν σ’ αυτό.
10. Όταν δε φωνάζω νιώθω υπέροχη
Εκτός από πιο ήρεμη, πιο αξιαγάπητη και
πιο χαλαρή, νιώθω και πιο λαμπερή. Πηγαίνω για ύπνο χωρίς ενοχές και
ξυπνάω πιο χαρούμενη. Νιώθω πιο όμορφη και πιο καλή. Και τα παιδιά μου
το βλέπουν. Και μ’ αγαπούν γι’ αυτό.
