Τα παιδιά των ναρκωτικών ...

Είμαι η Αύρα… Είμαι 32 και στα 18 έφυγα από την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ώστε να πάω στο ελκυστικό θηρίο που λέγεται Αθήνα, όπου σπούδασα, δούλεψα, έκανα υπέροχες γνωριμίες, ξεκίνησα μια λαμπρή καριέρα με ακόμη πιο λαμπρό μέλλον (ναι ήμουν από αυτούς που θεωρούσα

ότι η  ποιότητα ζωής του, αναγοταν στις πόσες ώρες παραπάνω δουλεύει και πως θα ανέβει σε ιεραρχία) και μια ωραία πρωία τα παράτησα όλα και ζήτησα μετάθεση για την πόλη της επαρχίας που μεγάλωσα, πετώντας τα παραπάνω από το παράθυρο…

Με ιδανικό πάντα την οικογένεια και ιδανική εξέλιξη της ανθρώπινης ψυχής, το να φέρεις έναν άνθρωπο (δύο, τρεις, πέντε, γιατί όχι και δέκα), που θα είναι καλύτερος από εσένα σε αυτόν τον κόσμο, αποφάσισα ότι “ο δικός μου μικρός άνθρωπος θα μεγαλώσει κάπου που θα μπορεί να παίξει έξω ασφαλώς” και άλλα τέτοια ρομαντικά…. Είχα την τύχη εκτός από το να μπορώ να ονειρευτώ κάτι τέτοιο, επαγγελματικά τουλάχιστον να μπορώ να το πράξω κιόλας…

Έχω λοιπόν ένα παιδί 1 έτους και μερικών ημερών που ζει στην εξοχή, που ανοίγοντας το παράθυρο αφουγκράζεται τους ήχους της φύσης, που στη βόλτα μας βλέπει από κότες μέχρι άλογα και στην καθημερινότητα της ασχολείται και με 3 γάτες… Κάνω τα πάντα ώστε να είναι ευτυχισμένη και νοιώθω τύψεις που έχουν υπάρξει στιγμές που έχω υψώσει τον τόνο της φωνής μου ζητώντας της “να συνεργαστεί ώστε να τελειώνουμε”…

Έρχομαι λοιπόν στο θέμα που δεν μπορώ να διαχειριστώ και πραγματικά χρειάζομαι βοήθεια…

Πριν λίγες μέρες είχα κατέβει στο κέντρο της κοντινης μας πόλης (μικρη απόσταση από το σπίτι μου, περί τα 10 λεπτά, όμως θεωρείται χωριό εκεί που μένω).. Γυρίζοντας με το λεωφορείο πίσω το βραδάκι, αντιμετώπισα μια εικόνα που μου προκάλεσε πανικό…

Ζευγάρι, όχι άνω των 25, με ένα μωράκι ζωηροτατο στην ηλικία της κόρης μου… Ωραία ως εδώ… Επιλέγω λοιπόν να πάω να καθίσω πίσω τους (μόνο το μωράκι είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή) και πλέον σας παραθέτω καρέ καρέ ότι παρακολουθούσα με τρόμο..

Η μαμά προσπαθούσε να φάει μια μπουγάτσα και κατά τη διάρκεια της προσπάθειας την έπαιρνε ο ύπνος (που τελικά ήταν νταγκλα και όχι ύπνος που νόμιζα η χαζή).. Το μωρό που το κρατούσε ο μπαμπάς, την σφαλιαριζε, την έσπρωχνε και τσιριζε.. Ο μπαμπάς έδωσε το μωρό σε μια κοπέλα που καθόταν μπροστα “να το κρατήσει” πιάνοντας και μια άνετη κουβεντούλα μαζί της, για να μην καταλάβουν όλοι πόσο χεσμενοι ήταν.. Ο μπαμπάς πήρε αγκαλιά την κοπέλα – μάνα η οποία είχε ακόμη την μπουγάτσα στο στόμα και έλεγε με πολύ ζόρι “καν’το να σταματήσει, δε μπορώ να το ακούω“.. Το μωρό να προσπαθεί από την μπροστα θέση να φτάσει τη μαμά του (όσοι έχουμε παιδιά ξέρουμε τι δύναμη έχουν σε αυτή την ηλικία και η κοπέλα που φιλοτιμηθηκε να το κρατήσει αμφιβάλλω αν έχει δικά της παιδάκια).. Το μωρό ξαναπηγε στον μπαμπά του και συνέχισε να σφαλιαριζει και να σπρώχνει τη μαμά του…

Ο μπαμπάς του το έδωσε σε μια απέναντι κοπέλα “να το κρατήσει (κι άλλο) λίγο“.. Ο μπαμπάς ξαναπήρε αγκαλιά την κοπέλα – μάνα η οποία παραπαιε στη μαστούρα της.. Της ψιθύρισε “μη σε δει έτσι η μάνα μου, καήκαμε”.. Το μωράκι πάλι τσιριζει και τραβαει τα μαλλιά της κοπελιτσας που το κρατούσε.. Ο μπαμπάς συνέχισε την χαλαρή κουβεντούλα παύλα “θέλω να σε πείσω ότι είμαι καλά”, με την μπροστά κοπέλα.. Η κοπέλα – μάνα άνοιξε τα μάτια της με κόπο και ρώτησε “πότε φτάνουμε” (καπου εκεί πρέπει να κατάπιε και την μπουγάτσα τελικά).. Ο μπαμπάς ρώτησε την κοπέλα που κρατούσε το μωρό που κρεμόταν από τα μαλλιά της πια “άμα σε κούρασε και θες, να τον πάρω“.. Η κοπέλα – μάνα δυσανασχετησε πάλι με τις φωνές του μικρού λέγοντας “πωπωωωω… Δεν αντέχω, μόλις φτάσουμε σπίτι, γάλα και ύπνο!” και ξανά μέσα στο χάσιμο της…

Ο μπαμπάς τελικά ξεμπλεξε το μωρό από τα μαλλιά της ερημης της κοπελιτσας και το πήρε αγκαλιά λέγοντας του “φτάσαμε στη γιαγιά σου την Ελένη τη ρουφιανα” (!!!!!!).. Έφτασε η στάση μου.. Κατεβηκα… Απέναντι με περίμενε ο άντρας μου και η κόρη μου ώστε να πάμε μαζί σπίτι.. Έβαλα τα κλάματα από τον θυμό μου και χάθηκα στην αγκαλιά τους….

Έχω όμως τη μορφή αυτού του παιδιού συνέχεια μπροστα μου… Έχω απίστευτο θυμό για τους άρρωστους γονείς του, που σέβομαι μεν την αρρώστια τους, αλλά θεωρώ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ αυτοί οι άνθρωποι να σέρνουν δίπλα τους ένα μωρό… Ένα μωρό που έχει μέσα στη ψυχή του την εικόνα της μαμάς του σε αυτή τη κατάσταση και που ήδη ξέρει ότι για να συνέλθει πρέπει να την σφαλιαρισει!!!!! Ένα μωρό που ζει μέσα στα ναρκωτικά ενώ θα έπρεπε να ξυπναει και να αφουγκράζεται τους ήχους της φύσης και στη βόλτα του να βλέπει από κότες μέχρι άλογα… Να μοιράζεται ανάμεσα σε γάτες και σκυλάκια και να μαθαίνει τι είναι “το λουλούδι”… Γράφω κ κλαίω για αυτό το παιδί γιατί η ψυχή του βάλλεται από εικόνες που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει…

Και εδώ ζητώ τη βοήθεια σας… Τι μπορώ ΕΓΏ Να κάνω γι αυτό το μωρό; Ο τόπος που ζω είναι μικρός και θεωρώ ότι άμα ψάξω, μπορώ να βρω ποιοι είναι αυτοί οι γονείς… Τι προβλέπει ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις με την επιμέλεια του μωρού; Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση για αυτό το πλάσμα, θεωρώ όμως ότι οι γονείς του χρειάζονται βοήθεια και το παιδί χρειάζεται ένα υγιές περιβάλλον ώστε να μεγαλώσει με “όχι αλλά τραύματα”…

Αρωγός στην απόφαση μου να φύγω από την Αθήνα, ήταν μια εικόνα που είναι χαραγμένη στη ψυχή μου.. Μια εικόνα που έλαβε χώρα στο παρκάκι του Πολυτεχνείου… Μια μαμά να βαράει ένεση και το κοριτσάκι της με το ζόρι 3 ετών να της φωνάζει “σήκω σε παρακαλώ” και να κλαίει σπαρακτικα δίπλα της κοιτάζοντας τον κόσμο με βλέμμα που έλεγε “κάνε κάτι”… Κάνεις μας όμως δεν έκανε κάτι, πάρα κοιτάξαμε αυτό το πλάσμα και συνεχίσαμε τον δρόμο προς τον προορισμό της τελειας ζωουλας μας.. Στην εικόνα αυτή είπα το “τέρμα για εμένα η Αθήνα“…

Και να που η εικόνα αυτή με στοιχειωσε και ήρθε να μου ξαναθυμίσει ότι τα προβλήματα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν και ας νομίζω πως έχω φύγει μακριά τους και ας έχω έρθει “στον φανταστικό μου τόπο” που είναι πλασμένος από όνειρα και αγγέλους, με κότες, άλογα και γάτες…

Τα ναρκωτικά είναι παντού, το ξέρω… Όλοι το ξέρουμε… Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για τα παιδιά των ναρκωτικών;

www.eimaimama.gr