Η ζωή τεστάρει τους ανθρώπους κάθε μέρα. Και για λόγους που δεν
γνωρίζουμε, ο καθένας περνάει μια διαφορετική δοκιμασία. Κάποιοι
παλεύουν με δύσκολους υπολογισμούς κι
άλλοι αντιμετωπίζουν
απλά μαθηματικά. Έτσι ή αλλιώς, όλοι πρέπει να
ασχοληθούμε με αυτό που μας έτυχε.
Γιατί τελικά, όλα μας δίνονται στην τύχη. Γονίδια, τόπος, οικονομική
κατάσταση – όλα είναι ζήτημα του που θα κάτσει η μπίλια. Ωστόσο, ό,τι κι
αν φέρει η ζωή στο δρόμο σας, εσείς πρέπει να αποφασίσετε αν θα είστε
θύμα ή αγωνιστής. Εσείς επιλέγετε αν η ζωή σας θα είναι γλυκιά ή πικρή.
Και εκείνοι που επιλέγουν να είναι γλυκιά – οι αγωνιστές – είναι οι
ισχυρότεροι.
Ο Ελβετός ψυχίατρος και συγγραφέας, Elisbeth Kübler-Ross, έχει δηλώσει πολύ σωστά: Οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα, τον πόνο, τον αγώνα, την απώλεια και βρήκαν το δρόμο τους. Αυτά τα άτομα έχουν μια εκτίμηση, μια ευαισθησία και μια κατανόηση της ζωής που τους γεμίζει με συμπόνια, ευγένεια, και ένα βαθύ ενδιαφέρον αγάπης. Με άλλα λόγια, οι καλοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν καλοί – επέλεξαν να είναι.
Οι καλοί άνθρωποι φέρνουν φως στον κόσμο, επειδή προέρχονται από σκοτεινά παρελθόντα.
Στον κόσμο του σκότους στον οποίο γεννήθηκαν, χρησιμοποιούν τη
θετικότητα ως ένα φανάρι για να δημιουργήσουν περισσότερο φως.
Αντιμετωπίζουν συχνά κακοτυχίες. Ωθούνται σε επιζήμιες καταστάσεις, όπως
τα ναρκωτικά ή η φτώχεια. Και έχουν μάθει όχι μόνο να πετυχαίνουν.
Έχουν μάθει να ξεπερνούν. Πετάνε τα δεκανίκια και κάνουν το αδύνατο:
Διδάσκουν τον εαυτό τους να τρέχει και να καλύπτει τη διαφορά με τους
άλλους σε έναν κόσμο που δεν περιμένει κανέναν.
Οι καλοί άνθρωποι αγαπούν τα δύσκολα επειδή έχουν πληγωθεί περισσότερο.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιθανόν να σας περιποιηθούν καλύτερα αν έχουν
πληγωθεί από έναν πρώην εραστή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τα άτομα που
έχουν ραγισμένες καρδιές ξέρουν πως είναι να ξανακολλάνε τα κομμάτια
τους.
Οι καλοί άνθρωποι έχουν μάθει με σκληρό τρόπο ότι τα μειονεκτήματα είναι ευκαιρίες για ανάπτυξη.
Συνήθως γεννιούνται απαισιόδοξοι. Αλλά με την πάροδο του χρόνου,
μαθαίνουν πώς να είναι θετικοί. Ίσως συνειδητοποιούν ότι κάθε μικρό
πράγμα που φαίνεται να τους τραβάει κάτω στη ζωή γίνεται τελικά ένα
σκαλοπάτι προς την επιτυχία.
Οι καλοί άνθρωποι δεν θέλουν να πληγωθούν οι άλλοι με τον τρόπο που πληγώθηκαν οι ίδιοι.
Μπορεί να έχουν δεχθεί πειράγματα για τις φακίδες τους, τα μεγάλα
αυτιά ή την ακμή. Ίσως μια σωματική αναπηρία τους κάνει να αισθάνονται
αόρατοι στους άλλους ανθρώπους. Ίσως η ίδια η αόρατη αναπηρία τους
αποτρέπει από το να πάρουν τη φροντίδα που χρειάζονται. Και επειδή
ξέρουν πως είναι να αισθάνεσαι βασανισμένος, δεν θα ήθελαν ποτέ να
προκαλέσουν σε κάποιο άλλον αυτό το ίδιο είδος πόνου. Η καλοσύνη
προκύπτει από εκείνους που έχουν γνωρίσει μόνο την σκληρότητα. Αντί να
παρενοχλούν τους άλλους, οι καλοί άνθρωποι σπάνε την κυκλική φύση της
αναισθησίας. Δίνουν φιλοφρονήσεις και λένε λόγια ενθάρρυνσης. Θέλουν οι
άλλοι να αισθάνονται πραγματικά όμορφοι και με αυτοπεποίθηση αντί
άσχημοι και κακοί.
Οι καλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι αγωνιστές που βοηθούν τους άλλους να επιβιώσουν.
Μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε κατάσταση βρεθεί στον δρόμο
τους. Ξέρουν ότι μπορούν να επιβιώσουν παντού, επειδή το έχουν ήδη
κάνει. Γνωρίζοντας ότι μπορούν να υπομένουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να
βοηθήσουν τους άλλους να προχωρήσουν μπροστά. Στον αγώνα της ζωής, οι
περισσότεροι δρομείς συνήθως κοιτάνε μόνο μπροστά και επικεντρώνονται
στον εαυτό τους. Αλλά οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει κοιτάνε εκείνους
που μπορεί να βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες. Φτιάχνουν το κέφι των φίλων,
μοιράζουν μπουκάλια νερού και παρακινούν τους άλλους να τρέξουν μαζί
τους. Γίνονται η χείρα βοηθείας που θα ήθελαν να είχαν για τον εαυτό
τους.