Την Ελλάδα έχουμε μέσα μας
Χρόνια τώρα ζει στο Λονδίνο. Έφυγε από την Ελλάδα αφήνοντας πίσω οικογένεια και φίλους, με μόνο στόχο να ασκήσει την Ιατρική με τον τρόπο που ονειρευόταν από παιδί:
χωρίς φακελάκι και με σεβασμό στον ασθενή.
Η δρ Κική Σονίδου, η ποντιακής καταγωγής πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Αγγλίας, μιλά στο pontos-news.gr για την πορεία της από την Αθήνα στη Μεγάλη Βρετανία.
Γιατρός της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, μέλος του Ιατρικού Συλλόγου της Αγγλίας και άλλων συλλόγων, η γιατρός έχει ένα πλούσιο βιογραφικό το οποίο πολλοί θα ζήλευαν. Εκτός της Ιατρικής έχει σπουδάσει Νομικά, μιλά πέντε ξένες γλώσσες και της αρέσει να καταπιάνεται με πολλά διαφορετικά πράγματα.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Αγγλίας αποτελεί απόδειξη ότι οι Έλληνες όπου κι αν βρεθούμε, με ό,τι κι αν καταπιαστούμε, όταν δουλεύουμε σκληρά και πειθαρχημένα, ξεχωρίζουμε. Και μαζί με εμάς η Ελλάδα.
Από πού είστε κυρία Σονίδου, πού μεγαλώσατε;
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα.
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα.
Οι παππούδες, οι γονείς του πατέρα μου, ήταν Μικρασιάτες. Ο παππούς μου από την Τραπεζούντα και η γιαγιά μου από την Κερασούντα.
Στην Ελλάδα ήρθαν το 1916 και εγκαταστάθηκαν στην Καστοριά. Εκεί γεννήθηκαν ο πατέρας μου και τα αδέρφια του. Δυστυχώς, τον παππού δεν τον γνώρισα γιατί πέθανε σχετικά νέος από προβλήματα υγείας.
Η σχέση σας με τον Πόντο; Χορεύετε, τραγουδάτε ποντιακά;
Δυστυχώς δεν τραγουδάω, αλλά χορεύω. Είμαι και στο Λύκειο Ελληνίδων στο Λονδίνο. Κάθε Σάββατο κάνουμε μαθήματα παραδοσιακών χορών. Ωστόσο σχεδιάζω να παρακολουθήσω μαθήματα ειδικά ποντιακών χορών σε σχολή στο Γουότερλο που την έχουν Έλληνες, προσφυγικής καταγωγής επίσης.
Δυστυχώς δεν τραγουδάω, αλλά χορεύω. Είμαι και στο Λύκειο Ελληνίδων στο Λονδίνο. Κάθε Σάββατο κάνουμε μαθήματα παραδοσιακών χορών. Ωστόσο σχεδιάζω να παρακολουθήσω μαθήματα ειδικά ποντιακών χορών σε σχολή στο Γουότερλο που την έχουν Έλληνες, προσφυγικής καταγωγής επίσης.
Εδώ και δύο χρόνια είστε πρόεδρος στο Σύλλογο Ποντίων Αγγλίας. Πείτε μας πώς δημιουργήθηκε και ποιες είναι οι δράσεις του.
Η ιδέα ανήκε σε έναν ιερέα από το Χάροου στο βόρειο Λονδίνο, τον πατέρα Αναστάσιο, ο οποίος είχε ιδρύσει και το Σύλλογο Πελοποννησίων μια και ο ίδιος είναι Πελοποννήσιος. Η πρεσβυτέρα κατάγεται από τη Μακεδονία και με αφορμή την καταγωγή της, ο πατέρας Αναστάσιος αναρωτήθηκε γιατί να μην έχουν και οι Πόντιοι τον δικό τους σύλλογο όπως είχαν και Έλληνες από άλλες περιοχές.
Η ιδέα ανήκε σε έναν ιερέα από το Χάροου στο βόρειο Λονδίνο, τον πατέρα Αναστάσιο, ο οποίος είχε ιδρύσει και το Σύλλογο Πελοποννησίων μια και ο ίδιος είναι Πελοποννήσιος. Η πρεσβυτέρα κατάγεται από τη Μακεδονία και με αφορμή την καταγωγή της, ο πατέρας Αναστάσιος αναρωτήθηκε γιατί να μην έχουν και οι Πόντιοι τον δικό τους σύλλογο όπως είχαν και Έλληνες από άλλες περιοχές.
Έτσι μια μέρα, με πρωτοβουλία του πατέρα Αναστάσιου και του διάσημου Πόντιου αγιογράφου Ελευθέριου Φουλίδη συγκεντρωθήκαμε στην εκκλησία για να συζητήσουμε το θέμα της δημιουργίας ποντιακού συλλόγου. Στόχος ήταν και είναι να κάνουμε έναν σύλλογο για να μη χαθούν οι παραδόσεις μας.
Στις 19 Ιουνίου του 2013 ιδρύσαμε το σύλλογό μας και μετά από λίγο φτιάξαμε ένα πρόχειρο καταστατικό. Ωστόσο επισήμως το καταστατικό δεν έχει υπογραφεί. Συνεπώς ναι μεν είμαι πρόεδρος αλλά μένουν να γίνουν τα τυπικά. Δυστυχώς όλο αυτό δεν μας έχει επιτρέψει να έχουμε εντονότερη δράση και παρουσία ως Σύλλογος Ποντίων στην Αγγλία. Από τον επόμενο μήνα όμως εκτιμώ ότι θα αλλάξουν αρκετά πράγματα, καθώς υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να συμβάλλουμε στην ενδυνάμωση του συλλόγου μας. Οι Πόντιοι πρέπει να συσπειρωθούμε.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι ενώ ιδρύσατε με χαρά τον ποντιακό σύλλογο, δεν του δώσατε επίσημη υπόσταση. Γιατί;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με τις δυναμικές που αναπτύσσονται πάντα σε τέτοιες προσπάθειες. Επίσης όλοι μας έχουμε φορτωμένο πρόγραμμα, οπότε ο χρόνος φεύγει και πολλά πράγματα μένουν πίσω. Όμως, όπως σας είπα, είμαι αισιόδοξη ότι θα βρούμε τρόπο να ενισχύσουμε το σύλλογό μας.
Νομίζω ότι έχει να κάνει με τις δυναμικές που αναπτύσσονται πάντα σε τέτοιες προσπάθειες. Επίσης όλοι μας έχουμε φορτωμένο πρόγραμμα, οπότε ο χρόνος φεύγει και πολλά πράγματα μένουν πίσω. Όμως, όπως σας είπα, είμαι αισιόδοξη ότι θα βρούμε τρόπο να ενισχύσουμε το σύλλογό μας.
Παρακολουθώντας τη δράση σας παρατήρησα ότι δραστηριοποιείστε και με την Εκκλησία στην Αγγλία.
Πιστεύω. Πάντα ήμουν κοντά στην Εκκλησία, χωρίς να είμαι θρησκόληπτη. Έχω ανάγκη αυτή την επαφή. Εδώ είχα την τύχη να γνωρίσω τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριο. Μάλιστα, κατόπιν προτροπής άλλων, πριν από τα περασμένα Χριστούγεννα διοργανώσαμε μια φιλανθρωπική εκδήλωση ώστε τα έσοδα να πάνε σε άτομα που ζουν εδώ και βρίσκονται σε ανάγκη. Κάναμε ένα γεύμα στην κρύπτη της Αγίας Σοφίας που είναι ορθόδοξος ναός, ο καθεδρικός μας στο Λονδίνο, και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Η προσπάθεια καλύφθηκε τηλεοπτικά και πήρε μεγάλη δημοσιότητα.
Πιστεύω. Πάντα ήμουν κοντά στην Εκκλησία, χωρίς να είμαι θρησκόληπτη. Έχω ανάγκη αυτή την επαφή. Εδώ είχα την τύχη να γνωρίσω τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριο. Μάλιστα, κατόπιν προτροπής άλλων, πριν από τα περασμένα Χριστούγεννα διοργανώσαμε μια φιλανθρωπική εκδήλωση ώστε τα έσοδα να πάνε σε άτομα που ζουν εδώ και βρίσκονται σε ανάγκη. Κάναμε ένα γεύμα στην κρύπτη της Αγίας Σοφίας που είναι ορθόδοξος ναός, ο καθεδρικός μας στο Λονδίνο, και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Η προσπάθεια καλύφθηκε τηλεοπτικά και πήρε μεγάλη δημοσιότητα.
Από τότε έχω επαφή με τον Σεβασμιώτατο, με τον οποίο μάλιστα έχουμε συζητήσει για τη δημιουργία ενός δικτύου για την ποιμαντική στην υγεία, δηλαδή ένα δίκτυο όπου γιατροί και ιερείς θα βοηθούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη και προβλήματα υγείας.
Κυρία Σονίδου, η Ιατρική πώς ήρθε στη ζωή σας;
Από τότε που ήμουν μαθήτρια, η Ιατρική ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, παρόλο που δεν υπάρχει κάποια επαγγελματική παράδοση στην οικογένεια. Σπούδασα Ιατρική στο πανεπιστήμιο Carol Davila, στο Βουκουρέστι. Παράλληλα, επειδή επιτρεπόταν, σπούδασα και Νομικά στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Μihai Eminescu. Τότε, βλέπετε, ήθελα να σπουδάσω Ιατροδικαστική, ωστόσο δεν προέκυψε. Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω γενική ιατρική και νομίζω καλώς έπραξα.
Από τότε που ήμουν μαθήτρια, η Ιατρική ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, παρόλο που δεν υπάρχει κάποια επαγγελματική παράδοση στην οικογένεια. Σπούδασα Ιατρική στο πανεπιστήμιο Carol Davila, στο Βουκουρέστι. Παράλληλα, επειδή επιτρεπόταν, σπούδασα και Νομικά στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Μihai Eminescu. Τότε, βλέπετε, ήθελα να σπουδάσω Ιατροδικαστική, ωστόσο δεν προέκυψε. Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω γενική ιατρική και νομίζω καλώς έπραξα.
Έκανα την ειδικότητά μου στην Ελλάδα, στο Γενικό Νοσοκομείο «Τζάνειο», και δούλεψα ως επιμελήτρια ένα χρόνο στο Υγεία. Παράλληλα έκανα μάστερ στη Διοίκηση Νοσοκομείων, και ψάχνοντας να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία έστειλα το βιογραφικό μου και υπήρξε ενδιαφέρον, οπότε βρήκα δουλειά.
Αρχικά σκέφτηκα «ας πάω έξι μήνες – ένα χρόνο για την εμπειρία και βλέπουμε». Τελικά έμεινα. Από τις πρώτες μέρες που άρχισαν να δουλεύω στην Αγγλία ήξερα πως εδώ ήθελα να εργαστώ. Έκανα εξειδίκευση στην καρδιολογία και τον σακχαρώδη διαβήτη και δειλά-δειλά άρχισα να διδάσκω φοιτητές σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Παράλληλα έκανα κι ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης στη γενική και οικογενειακή ιατρική. Έχω δουλέψει 5-6 χρόνια σε νοσοκομεία, ενώ εδώ και λίγους μήνες εργάζομαι σε πολυϊατρείο ως γενικός οικογενειακός γιατρός. Από τον Ιανουάριο είμαι μέλος του Hellenic Medical Society (Ελληνικός Ιατρικός Σύλλογος). Επίσης από τις αρχές του χρόνου είμαι γιατρός της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο στα στρατολογικά θέματα.
Ξέρω πώς μπορεί να ακουστεί, αλλά εγώ και πολλοί άλλοι επιστήμονες που φύγαμε από την Ελλάδα είμαστε πολύ καλύτερα εδώ.
Δεν εγκαταλείψαμε την πατρίδα. Διεκδικήσαμε αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε σε έναν άλλον τόπο. Κι εδώ όμως Έλληνες είμαστε, και την Ελλάδα έχουμε μέσα μας.