Νιώθω την καρδιά μου να λιώνει όταν κοιτάω τα πανέμορφα μάτια του παιδιού να είναι γεμάτα δάκρυα.
«Σ’αγαπώ. Συγνώμη που ο μπαμπάς σου έκανε αυτή την επιλογή και μας πλήγωσε όταν έφυγε, αλλά δεν είναι δικό σου το φταίξιμο. Δεν είναι κακός άνθρωπος απλά αυτό απόφασισε.Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ περισσότερο από κάθε μπαμπά και θα σε αγαπάω για πάντα.»
Αυτά είπα αλλά αυτά που θα ήθελα να πω και σκεφτόμουν μέσα μου ήταν άλλα:
«Ο μπαμπάς έφυγε επειδή είναι εγωιστής. Έφυγε επειδή δεν έπρεπε να είχε αποκτήσει παιδιά εξ’αρχής. Εύχομαι να μπορούσε να νιώσει την ζημιά που σου έκανε και να νιώσει όλο τον πόνο που μας προκάλεσε.
Είναι ένας απαίσιος άνθρωπος που δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης και εύχομαι να μην τον ξανασυναντήσω ποτέ. Ειλικρινά παιδί μου είμαστε πολύ καλύτερα τώρα που έφυγε.»
Όμως τι να έλεγα σε ένα παιδί που έκλαιγε με λυγμούς και δυστυχώς είναι μισό δημιούργημα αυτού του ανθρώπου;
Διαβεβαίωσα το παιδί μου πως το αγαπάει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όσο και να τον μισώ, δεν θα μιλήσω άσχημα για αυτόν. Υποσχέθηκα στο παιδί μου πως πάντα θα είμαι δίπλα του ότι και να συμβεί και όποτε χρειαστεί κάποιον να μιλήσει. Ορκίστηκα πως ο μπαμπάς δεν έφυγε επειδή έκανε κάτι και τον πλήγωσε.
Έδωσα τον λόγο μου πως δεν θα φύγω ποτέ δίπλα από το παιδί μου και θα το αγαπώ μέχρι το απέραντο σύμπαν.
Του είπα πως ο μπαμπάς μπορεί να μας άφησε αλλά ευτυχώς άφησε πίσω του το καλύτερο πράγμα της ζωής μου.
babyradio.gr- Φένια Μ.