Η δύναμη που κρύβεις μέσα σου – ‘Φλεγκιάδα’
Αποφασίσαμε με το βασικό μόνιμο συνοδοιπόρο να ξεκινήσουμε τις
ορεινές περιπλανήσεις του 2014
απ΄τις δρακόλιμνες Φλέγκα, να τις απολαύσουμε και να τις φωτογραφίσουμε όσο ακόμη υπάρχει χιόνι, ελπίζοντας παράλληλα να είμαστε οι πρώτοι που θα τις επισκεφτούν για φέτος (μεγάλος στόχος!!!).
απ΄τις δρακόλιμνες Φλέγκα, να τις απολαύσουμε και να τις φωτογραφίσουμε όσο ακόμη υπάρχει χιόνι, ελπίζοντας παράλληλα να είμαστε οι πρώτοι που θα τις επισκεφτούν για φέτος (μεγάλος στόχος!!!).
Έτσι Κυριακή πρωί 11/5 στις 10 περίπου είμαστε κάτω απ’ την ψηλότερη
κορφή του Μαυροβουνίου, δίπλα στη λίμνη των πηγών του Αώου, γνωρίζοντας
ότι ακριβώς πάνω και μπροστά απ’ την κορυφή είναι οι δρακόλιμνες.
Επιλέγουμε μάλιστα να ανέβουμε “καρφί” και όχι απ΄τη διαδρομή που ακολουθήσαμε προ 2 ετών.
Στο ξεκίνημα η ανηφόρα γλυκιά και το μέρος ανοιχτό, όλο πανέμορφα λιβάδια γεμάτα νερά και λουλούδια. Μια μικρή μάλλον εποχική λιμνούλα η “Λα Λιαγκούνου”, ( τοπική βλάχικη ονομασία) που σημαίνει “στην κούνια”, αποτελεί την πρώτη στάση για φωτογραφίες και λίγες ανάσες.
Το τοπίο συμπληρώνει η Λίμνη του Αώου, που με φόντο τα χιονισμένα Τζουμέρκα δημιουργεί καταπληκτική εικόνα.
Από δω και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Κοιτώντας προς την κορυφή που φαντάζει κοντά, η ανηφόρα ξεκινάει απότομα και όσο ανεβαίνεις γίνεται ακόμη πιο απότομη. Σου κόβει λίγο την όρεξη (και την ανάσα) αλλά πρέπει να συνεχίσεις. Εννοείται ότι μονοπάτι δεν υπάρχει και… ανεβαίνεις… ανεβαίνεις με παρέα τα πελώρια ρόμπολα, αργά αλλά σταθερά. Κουράστηκες; Δεν κάθεσαι, απλά στέκεσαι λίγο, ηρεμείς την αναπνοή σου και παίρνεις καινούρια δύναμη απ΄τη θέα που έχεις πίσω σου, καθώς η λίμνη έχει αποκαλυφθεί σχεδόν ολόκληρη. Κοιτάζεσαι με το συνοδοιπόρο και μόνο με τα μάτια ο καθένας επιδοκιμάζει την επιλογή και την απόφαση για τη σημερινή ανάβαση. Μα τι ομορφιά είναι αυτή!
Ξανά λοιπόν στην ανηφόρα και σε λίγο τα χιόνια που φαινόταν από χαμηλά στην κορυφή αρχίζεις να τα πατάς, άρα όπου να ‘ναι φτάνουμε.
Πράγματι σε 2,5 ώρες περίπου είμαστε στην κορυφή του Μαυροβουνίου σε υψόμετρο 2.159 μέτρα, έχοντας καλύψει την υψομετρική διαφορά των 820 μέτρων. Κάτω στη λίμνη το υψόμετρο είναι 1.340 μέτρα και είναι η πιο ορεινή λίμνη της Ελλάδας θαρρώ. Βέβαια οι συχνές στάσεις για φωτογραφίες μας έκαναν να χασομερήσουμε λίγο, αλλά μήπως μας κυνηγάνε κιόλας;
Να ‘μαστε λοιπόν στην κορυφή, απόλυτη ησυχία, μέρα καταπληκτική και χιόνι; Ατελείωτο απ΄τη μεριά των δρακόλιμνων οι οποίες ίσα που ξεχωρίζουν. Μισοπαγωμένες και γεμάτες χιόνι. Μα πόσο χιόνι ρίχνει εδώ πάνω αναρωτιόμαστε… Υπάρχουν φοβερά ανεμοσούρια, χιονοστιβάδες και είναι αδύνατο να κατέβεις στις δρακόλιμνες. Μόνο με σκι κατεβαίνεις. Οπότε τις κοιτάμε από ψηλά και μόνο.
Η θέα εκπληκτική, τα γύρω κοντινά βουνά στέκονται μεγαλόπρεπα: Τύμφη, Σμόλικας, Βασιλίτσα, το Αυγό, οι Μπάλτσες και νότια τα Τζουμέρκα, όλα μας “χαιρετάνε”.
Καθόμαστε στην κτιστή πεζούλα και το απολαμβάνουμε. Ίχνη άλλων φετινών επισκεπτών δεν φαίνονται, άρα μάλλον πετύχαμε τον στόχο μας συνολικά. Ανεβήκαμε και μάλιστα πρώτοι!
Σαν κάτι να ακούγεται… Ομιλίες; Αφουγκραζόμαστε, Κοιταζόμαστε… λες να ανεβαίνουν και άλλοι; Και τι βλέπουν σε λίγο τα μάτια μας… Μια παρέα τριών ποδηλατιστών που με τα ποδήλατα στην πλάτη ανέβηκαν εδώ πάνω.
Είναι να μη τους καλωσορίσεις, να μη τους θαυμάσεις και να μη τους χειροκροτήσεις; Έκπληκτοι κι αυτοί και εμείς το καλαμπουρίσαμε δεόντως. Μπράβο παλικάρια εμείς, μπράβο αυτοί σε μας καθότι έχουμε σχεδόν τα διπλάσια χρόνια τους και όλα καλά. Στη φράση “τι όμορφα που είναι εδώ πάνω”… ένας απ΄τους ποδηλάτες, ο μεγαλύτερος λέει “δεν υπάρχει άσχημο βουνό“, πράγματι το καθένα έχει τη χάρη του. Μάλλον κάποια τέτοια εικόνα θα είχε στο μυαλό του ο στιχουργός του τραγουδιού που λέει “καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη, ποιος είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι…”
Χορτασμένοι λοιπόν γενικώς, ξεκινάμε την αντίστροφη ακριβώς πορεία για κάτω και σε μιάμιση ώρα είμαστε στο αυτοκίνητο, έχοντας “οδηγό” συνέχεια την πανέμορφη λίμνη του Αώου. Σε πολλά σημεία η κατηφόρα είναι χειρότερη απ’ την ανηφόρα. Κοιτάμε προς την κορυφή ξανά και λέμε “καλά ανεβοκατεβήκαμε σήμερα πραγματικά ή το ονειρευτήκαμε”;
Καλή αρχή λοιπόν και… έπεται η συνέχεια.
Στο ξεκίνημα η ανηφόρα γλυκιά και το μέρος ανοιχτό, όλο πανέμορφα λιβάδια γεμάτα νερά και λουλούδια. Μια μικρή μάλλον εποχική λιμνούλα η “Λα Λιαγκούνου”, ( τοπική βλάχικη ονομασία) που σημαίνει “στην κούνια”, αποτελεί την πρώτη στάση για φωτογραφίες και λίγες ανάσες.
Το τοπίο συμπληρώνει η Λίμνη του Αώου, που με φόντο τα χιονισμένα Τζουμέρκα δημιουργεί καταπληκτική εικόνα.
Από δω και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Κοιτώντας προς την κορυφή που φαντάζει κοντά, η ανηφόρα ξεκινάει απότομα και όσο ανεβαίνεις γίνεται ακόμη πιο απότομη. Σου κόβει λίγο την όρεξη (και την ανάσα) αλλά πρέπει να συνεχίσεις. Εννοείται ότι μονοπάτι δεν υπάρχει και… ανεβαίνεις… ανεβαίνεις με παρέα τα πελώρια ρόμπολα, αργά αλλά σταθερά. Κουράστηκες; Δεν κάθεσαι, απλά στέκεσαι λίγο, ηρεμείς την αναπνοή σου και παίρνεις καινούρια δύναμη απ΄τη θέα που έχεις πίσω σου, καθώς η λίμνη έχει αποκαλυφθεί σχεδόν ολόκληρη. Κοιτάζεσαι με το συνοδοιπόρο και μόνο με τα μάτια ο καθένας επιδοκιμάζει την επιλογή και την απόφαση για τη σημερινή ανάβαση. Μα τι ομορφιά είναι αυτή!
Ξανά λοιπόν στην ανηφόρα και σε λίγο τα χιόνια που φαινόταν από χαμηλά στην κορυφή αρχίζεις να τα πατάς, άρα όπου να ‘ναι φτάνουμε.
Πράγματι σε 2,5 ώρες περίπου είμαστε στην κορυφή του Μαυροβουνίου σε υψόμετρο 2.159 μέτρα, έχοντας καλύψει την υψομετρική διαφορά των 820 μέτρων. Κάτω στη λίμνη το υψόμετρο είναι 1.340 μέτρα και είναι η πιο ορεινή λίμνη της Ελλάδας θαρρώ. Βέβαια οι συχνές στάσεις για φωτογραφίες μας έκαναν να χασομερήσουμε λίγο, αλλά μήπως μας κυνηγάνε κιόλας;
Να ‘μαστε λοιπόν στην κορυφή, απόλυτη ησυχία, μέρα καταπληκτική και χιόνι; Ατελείωτο απ΄τη μεριά των δρακόλιμνων οι οποίες ίσα που ξεχωρίζουν. Μισοπαγωμένες και γεμάτες χιόνι. Μα πόσο χιόνι ρίχνει εδώ πάνω αναρωτιόμαστε… Υπάρχουν φοβερά ανεμοσούρια, χιονοστιβάδες και είναι αδύνατο να κατέβεις στις δρακόλιμνες. Μόνο με σκι κατεβαίνεις. Οπότε τις κοιτάμε από ψηλά και μόνο.
Η θέα εκπληκτική, τα γύρω κοντινά βουνά στέκονται μεγαλόπρεπα: Τύμφη, Σμόλικας, Βασιλίτσα, το Αυγό, οι Μπάλτσες και νότια τα Τζουμέρκα, όλα μας “χαιρετάνε”.
Καθόμαστε στην κτιστή πεζούλα και το απολαμβάνουμε. Ίχνη άλλων φετινών επισκεπτών δεν φαίνονται, άρα μάλλον πετύχαμε τον στόχο μας συνολικά. Ανεβήκαμε και μάλιστα πρώτοι!
Σαν κάτι να ακούγεται… Ομιλίες; Αφουγκραζόμαστε, Κοιταζόμαστε… λες να ανεβαίνουν και άλλοι; Και τι βλέπουν σε λίγο τα μάτια μας… Μια παρέα τριών ποδηλατιστών που με τα ποδήλατα στην πλάτη ανέβηκαν εδώ πάνω.
Είναι να μη τους καλωσορίσεις, να μη τους θαυμάσεις και να μη τους χειροκροτήσεις; Έκπληκτοι κι αυτοί και εμείς το καλαμπουρίσαμε δεόντως. Μπράβο παλικάρια εμείς, μπράβο αυτοί σε μας καθότι έχουμε σχεδόν τα διπλάσια χρόνια τους και όλα καλά. Στη φράση “τι όμορφα που είναι εδώ πάνω”… ένας απ΄τους ποδηλάτες, ο μεγαλύτερος λέει “δεν υπάρχει άσχημο βουνό“, πράγματι το καθένα έχει τη χάρη του. Μάλλον κάποια τέτοια εικόνα θα είχε στο μυαλό του ο στιχουργός του τραγουδιού που λέει “καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη, ποιος είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι…”
Χορτασμένοι λοιπόν γενικώς, ξεκινάμε την αντίστροφη ακριβώς πορεία για κάτω και σε μιάμιση ώρα είμαστε στο αυτοκίνητο, έχοντας “οδηγό” συνέχεια την πανέμορφη λίμνη του Αώου. Σε πολλά σημεία η κατηφόρα είναι χειρότερη απ’ την ανηφόρα. Κοιτάμε προς την κορυφή ξανά και λέμε “καλά ανεβοκατεβήκαμε σήμερα πραγματικά ή το ονειρευτήκαμε”;
Καλή αρχή λοιπόν και… έπεται η συνέχεια.
απο το φουιτ