Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για μια πρωτοβουλία που έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις στα social media. Μια πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «παραιτηθείτε» που ξεκίνησε από
απλούς χρήστες του Facebook και του Twitter χωρίς πολιτικές, επιχειρηματικές ή συνδικαλιστικές κηδεμονίες. Στόχος της η διοργάνωση μεγάλης αντικυβερνητικής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα την 15η Ιουνίου.
Βλέπω ανθρώπους που ανήκουν στο 50% και δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να μου μιλάνε όλο ενθουσιασμό για αυτό το εγχείρημα… Βλέπω ανθρώπους που υποστηρίζουν διαφορετικά κόμματα να συμμετέχουν με πάθος και να παρακινούν κ άλλους να στηρίξουν αυτήν την πρωτοβουλία. Βλέπω παρέες νέων που μέχρι χθες έλεγαν «είναι όλοι ίδιοι» κ απαξίωναν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συζητούν για αυτήν την πρωτοβουλία.
Δεν ξέρω αν θα υπερισχύσουν τελικά τα θετικά ή τα αρνητικά που συνοδεύουν οτιδήποτε ξεκινάει αυθόρμητα από κάτω προς τα πάνω. Δεν ξέρω γιατί να γίνει την 15η Ιουνίου και όχι την 15η Σεπτεμβρίου. Δεν ξέρω αν θα συντελέσει τελικά καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην παραίτηση της κυβέρνησης ούτε αν η συγκέντρωση έχει πολλές ή λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν ξέρω αν θα καπελωθεί ή θα προβοκαριστεί από τους γνωστούς κατ’ επάγγελμα διαδηλωτές, μπαχαλάκηδες και ακραίους ή όχι. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κινητοποιήσει το υγιώς σκεπτόμενο, παραγωγικό, δημιουργικό, σκληρά εργαζόμενο κομμάτι του κόσμου ή αν αντίθετα θα συσπειρώσει τους υποστηρικτές της κυβέρνησης.
Όποιος πει πως έχει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα πει ψέματα!
Αυτό όμως που ξέρω είναι πως από την ημέρα που εμφανίστηκε το «Παραιτηθείτε», ο πανικός του Σύριζα διαχύθηκε με τεράστια ταχύτητα στα φίλα προσκείμενα πρωτοσέλιδα, blogs, και social media accounts.
Αυτό που ξέρω είναι πως για πρώτη φορά στον ενάμιση χρόνο πισωγυρίσματος έχουμε την ευκαιρία να αναδείξουμε πως απέναντι τους δεν έχουν ούτε το σύστημα, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τους ξένους, ούτε τον ανάδρομο Ερμή! Απέναντι τους έχουν μόνο τον κόσμο που αυτό-εξαπατήθηκε μαζί τους. Τον κόσμο που παρουσίαζαν ως μοναδικό τους σύμμαχο.
Αυτό που ξέρω είναι πως εδώ κ μήνες ακούω γύρω μου τους πάντες να λένε: Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά κ να μην αντιδράει κανείς;
Ιδού η Ρόδος λοιπόν ιδού κ το πήδημα, όπως είχε πει κ σε μία από τις τελευταίες του προεκλογικές ομιλίες ο πρωθυπουργός τον (όχι κ τόσο) παλιό, καλό καιρό που «έσκιζε» μνημόνια…
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των Αριστερών, ή των κατ´επάγγελμα «διαδηλωτών»;
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι παραγωγικοί, σκληρά εργαζόμενοι και δημιουργικοί άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα που δεν ανήκουν απαραίτητα στην χαμηλότερη κοινωνική τάξη απαγορεύεται να κινητοποιούνται;
Γιατί πρέπει να νιώθουν ενοχικά και να απολογούνται όποτε τολμήσουν να πάνε κόντρα σε αυτόν τον άγραφο νόμο;
Γιατί πρέπει πρώτα να εξηγήσουν αναλυτικά και με στοιχεία για ποιόν ακριβώς λόγο διαμαρτύρονται και τι ακριβώς ζητούν (προσκομίζοντας αναλογιστικές μελέτες…);
Γιατί πρέπει πρώτα να πείσουν τους πάντες για το πόσο καλά το έχουν οργανώσει, πόσο εμπεριστατωμένα έχουν σκεφτεί τις πιθανές συνέπειες των αιτημάτων τους κτλ, πριν βγουν στο Σύνταγμα, όταν όλοι οι υπόλοιποι διαδηλώνουν σχεδόν εθιμοτυπικά με μεγαλύτερη ευκολία, ελαφρότητα και συχνότητα από ότι κατεβαίνουν για καφέ;
Γιατί δηλαδή προϋπόθεση για να διαδηλώσεις είναι η «άδεια» των κατ´επάγγελμα διαδηλωτών που έχτισαν πολιτικές καριέρες και «δέθηκαν» σε υπουργικές καρέκλες χάρη στην προϋπηρεσία τους αυτή;
Νόμιζα πως οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι δημοκρατικό δικαίωμα για όλους. Τελικά μάλλον οι επί 40 χρόνια αυτόκλητοι «υπερασπιστές» της Δημοκρατίας είναι οι χειρότεροι εχθροί της! Θέλουν Δημοκρατία α λα καρτ!
Ε λοιπόν όχι! Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Η σιωπηλή πλειοψηφία απέκτησε φωνή. Και δεν με ενδιαφέρει πόσο δυνατά θα ακουστεί γιατί ακόμα κι ο ψίθυρος είναι καλύτερος από τη σιωπή! Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει δικαίωμα να διεκδικήσει! Έχει δικαίωμα να απαιτήσει! Έχει δικαίωμα να αντιδράσει, να κινητοποιηθεί και να διαδηλώσει χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση ή προαπαιτούμενο η επιτυχία! Δεν έχει κανέναν να φοβάται! Ούτε όσους κράξουν τα πουκάμισα, τις γραβάτες και τα κολονάτα ποτήρια, ούτε όσους καπελώσουν ή προβοκάρουν την προσπάθεια. Ίσως αν δεν ήταν τόσο φοβική να είχε βγει στους δρόμους με τα σωστά αιτήματα δεκαετίες πριν το περσινό δημοψήφισμα, αντί να ξυπνήσει στο παρά ένα της ολοσχερούς καταστροφής! Ίσως αν οι κινηματικές λογικές δεν ήταν μονοπώλιο των κρατικοδίαιτων και των ακραίων να μην είχαμε φτάσει εδώ. Δυστυχώς όμως φτάσαμε. Και εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε την πολυτέλεια να σιωπούμε κοιτάζοντας μόνο την δουλειά μας και τις οθόνες μας!
Προσωπικά λοιπόν στις 15 Ιουνίου θα είμαι στο Σύνταγμα.
Το χρωστάω στους άνεργους φίλους μου με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά.
Το χρωστάω στον αδερφό μου και τα δύο μου ξαδέρφια που δουλεύουν στο εξωτερικό και βλεπόμαστε μόνο μέσω Skype!
Το χρωστάω στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου που βαρέθηκα πια να τις θάβω για χάρη των Καρανίκων και των ιδεοληψιών τους.
Το χρωστάω στην χώρα μου γιατί δεν θέλω να την αφήσω αλλά ούτε και να νιώθω ξένος σε αυτήν!
Ο κ. Νίκος Ρωμανός είναι επιχειρηματίας – ψυχολόγος.
liberal.gr