Για
τη μαυρίλα της εκπαίδευσης έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα. Τα χρόνια
που περνάμε στο σχολείο, έχουν καταλυτική επίδραση στον ψυχικό μας
κόσμο. Αποκτά στάσεις και δεξιότητες που είναι καθοριστικές για την κατοπινή του συμπεριφορά ως πολίτης.
Ακόμη και γράμματα να μη μάθει, θα μάθει να συνυπάρχει με τον τρόπο του και αναγκαστικά θα αλληλεπιδράσει με τα υπόλοιπα μέλη της σχολικής κοινότητας.
Για τη μιζέρια και την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα.
Είναι ένα θέμα όπου όλοι έχουν την άποψή τους (συνήθως αποψάρα), στηριζόμενη τις περισσότερες φορές στις άμεσα βιωμένες προσωπικές εμπειρίες που είχε ο καθένας ως μαθήτρια– μαθητής και στις έμμεσες εμπειρίες που είχε ή έχει, ως γονέας ή συγγενής μαθητή.
Με αφορμή το τέλος της σχολικής χρονιάς, επιτρέψτε μου (έτσι για αλλαγή ), να γράψω για μια άλλη από τις πολλές όψεις της σχολικής καθημερινότητας.
Ένα πουλάκι μου είπε πως, μέσα στα σκατά της δημόσιας εκπαίδευσης, κάποιοι μαθητές και κάποιες μαθήτριες ένοιωθαν ασφαλείς στην τάξη τους, περισσότερο κάποιες φορές από όσο ένιωθαν στα σπίτια τους.
Μου είπε επίσης πως κάποια παιδιά βίωσαν προτόγνωρα συναισθήματα αποδοχής και ενισχύθηκε η τσαλαπατημένη από το οικιακό περιβάλλον τους αυτοεκτίμηση.
Μου ψιθύρισε -το πουλάκι ντε- ότι κάποιοι μαθητές (άκουσον – άκουσον ) μορφώθηκαν.
Τελειώνοντας μια τάξη του δημοτικού, είχαν παρακολουθήσει θεατρικές παραστάσεις και είχαν ξεναγηθεί σε μουσεία και χώρους πολιτισμού, που με τους γονείς τους -για πολλούς και διάφορους λόγους- δεν το έκαναν.
Μου είπε ακόμα πως κάποιοι μαθητές έμαθαν να χορεύουν, έμαθαν απέξω και τραγούδησαν πάνω από 20 τραγούδια.
Από παραδοσιακά, Τσιτσάνη, Μάρκο, μέχρι Χατζιδάκι και Λάγιο.
Το βρομόπουλο μου είπε κιόλας πως σε κάποιες τάξεις η δασκάλα έβαλε τα παιδιά να γράψουν ποίημα ομαδικά και ο δάσκαλος της μουσικής τους το μελοποίησε και έγινε το τραγούδι της τάξης.
Μου κελάηδησε, πως κάποια παιδιά έπαιξαν για πρώτη φορά στη ζωή τους θέατρο, πως έγραψαν και διόρθωσαν μόνοι τους μέσα στη χρονιά δεκάδες κείμενα, πως έκαναν μαθηματικά παίζοντας παιχνίδια, πως φύτεψαν στο προαύλιο λουλούδια.
Μου είπε κι άλλα.
Μου είπε για παιδιά που έχασαν γονέα ή αδελφό κατά τη διάρκεια της χρονιάς και το σχολείο –αθόρυβα και αυτοοργανωμένα- παρείχε υποστήριξη και ανακούφιση στο πένθος της οικογένειας σε συνεργασία με εθελοντές ψυχιάτρους.
Τι πίνει, ρε φίλε, αυτό το πουλί; Έλεγε, έλεγε και σταματημό δεν είχε.
Κάποια παιδιά, λέει, φέτος ερωτεύτηκαν για πρώτη φορά.
Κάποια άλλα γνώρισαν φίλους που μπορεί να τους έχουν για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Παίξανε λέει και τις μπάλες τους με άλλα σχολεία, πήγαν με τα πόδια βόλτα στη βιβλιοθήκη της συνοικίας τους την ώρα του μαθήματος, πήγαν με το μετρό στο κέντρο της πόλης, περπάτησαν στην Αρχαία Αγορά, μοιράστηκαν το κολατσιό και τα μυστικά τους με τα φιλαράκια, ψήφισαν στην τάξη τους, διαφώνησαν, διεκδίκησαν, νίκησαν, έχασαν, γέλασαν με την ψυχή τους, έκλαψαν, απ’ όλα.
Το σχολείο δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτά. Είναι όμως και αυτά.
Καλό καλοκαίρι σε όλο τον κόσμο.
Αγάπη Ειρήνη Ελευθερία
Μ.
Υ.Γ. Το πουλάκι μου είπε πως αυτά έγιναν σε δημόσια δημοτικά σχολεία. Δεν είναι παπαγαλάκι σινιέ χρωματιστό. Σπουργίτης αλητάμπουρας είναι.
(Αγαπητέ Δάσκαλε, έπρεπε να μας δώσετε και μια λίστα με εξωσχολικά βιβλία για να διαβάσουμε το καλοκαίρι. Εμένα, ο δάσκαλός μου, ο Πορφύριος Πανδής, μου έδινε λίστα με βιβλία και τα διάβαζα. Όλα. Γι’ αυτό τον θυμάμαι ακόμα με αγάπη. Και γιατί ήταν ο πρώτος που κατάλαβε -όταν εγώ ήμουν 10 ετών- ότι μάλλον μπορώ να γράψω. Θέλει τύχη και το σχολείο. Να πέσεις σε Δασκάλους. Εγώ ήμουν τυχερός. Μάλλον είναι και οι μαθητές σας. Αν και το κτήνος με το οποίο έχει να παλέψει ένας δάσκαλος σήμερα είναι τεράστιο. Δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της «ελεύθερης οικονομίας». Να είστε καλά. Καλή συνέχεια. Και καλό καλοκαίρι.)
http://pitsirikos.net/