21ος αιώνας, κοινωνίες μικρές, άνθρωποι απόμακροι και κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους. Άνθρωποι με ένα φόβο καθημερινό, να μην το μάθει κανείς . Να μη μάθει κανείς ότι υπάρχει αναπηρία σε αυτό το
σπίτι. Αρνούνται πεισματικά να βγουν από το σπίτι, όπου ζουν με τους φόβους, τις βαθύτερες επιθυμίες και τις ανασφάλειές τους.
Δυσκολεύονται να μετακινηθούν, γιατί θα έρθουν αντιμέτωποι με βλέμματα οίκτου ή αδιακρισίας, γιατί μπορεί να ντρέπονται, γιατί ενδεχομένως κάποιοι να ντρέπονται.
Παντζούρια και πόρτες κλειστά. Τόσος κόπος για να κρύψουν την αναπηρία ‘καλά’ , ενώ θα μπορούσαν κοπιάζοντας το ίδιο να είχαν άλλα αποτελέσματα. Να βοηθήσουν το άτομο με αναπηρία να αποδεχτεί ‘ το πρόβλημα’ του , να αποδεχτούν οι ίδιοι ‘ το πρόβλημα’ του οικείου προσώπου τους και να βοηθήσουν και άλλα άτομα της κοινωνίας να αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις.
Όταν μιλάς για το πρόβλημα σου αισθάνεσαι καλύτερα, είσαι πιο δυνατός να το αντιμετωπίζεις. Σε ποιον αρέσει να είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι του;;; Σε ποιον αρέσει να είναι κλεισμένος μέσα σε ένα κλουβί;;; Μα φυσικά σε κανέναν.
Ο συμβιβασμός με τη νέα πραγματικότητα παίρνει ακραίες, καινούριες διαστάσεις. Για αυτό πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα , όποια και αν είναι αυτά, είτε ονομάζεται αναπηρία, είτε οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, είτε απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Αν, λοιπόν, θέλουμε και εμείς να προσθέσουμε ένα λιθαράκι, αν θέλουμε να «αποφυλακίσουμε» τους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα, θα πρέπει να αποκτήσουμε μηδενική ανεκτικότητα στη βαρβαρότητα μιας απροσπέλαστης πόλης, ακόμη και για τους απολύτως αρτιμελείς κατοίκους της.
Η αναπηρία είναι ένα από τα πιθανά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κατάστασης, μπορούμε να μιλήσουμε για μια εμπειρία που ο καθένας θα μπορούσε να ζήσει στη ζωή του και ως εκ τούτου θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογική.
Ο πόνος και η δυστυχία είναι μέρος της ζωής.
Το θέμα αυτό δεν αντιμετωπίζεται – ο φόβος ότι μπορεί να πληγωθούμε ή ακόμα και ο φόβος ότι η αναπηρία μπορεί να είναι μέρος της ζωής μας. Είναι σημαντικό να μην υπερβάλλουμε για τον πόνο, αλλά να γνωρίζουμε ότι υπάρχει, και ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα, όπως και η αναπηρία.
Η ζωή δεν χαρίζεται , κατακτιέται.
Αποστόλου Βερόνικα
Πρόεδρος συλλόγου ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας Καστοριάς.