Εχει καθαρή καρδιά, αλλά βασικά έχει καθαρό μυαλό…
Τον συνάντησα για πρώτη φορά στο τέλος του 2010. Τότε που περιμέναμε να έρθει στον κόσμο η μικρή μας κόρη η Αθηνά. Τον ανακάλυψε η τότε γυναίκα μου…η Ολίβια. Θέλαμε να φτιάξουμε τους τοίχους του παιδκού δωματίου.
Ηρθε.
Είχε το καθάριο βλέμμα του καλλιτέχνη. Ήξερε (!!!) για τα σκιτσάκια μου και βέβαια για του πατέρα μου. Εγω δεν ήξερα για τη δουλειά του… όταν έμαθα έμεινα με ανοικτο το στόμα.
Τα ωραιότερα 3D σχέδια που΄χα δει ποτέ… και μάλιστα πάνω σε τοίχους…
Πφφφφφφ…δεν πίστευα ότι μπορούσε να τα κάνει κάποιος ετσι.
Ήρθε μαζί με έναν συνεργάτη του… την ημέρα που είχαμε κανονίσει… Κάνανε α-πί-στευ-τα πράγματα… ο,τι και να σας πω είναι λίγο… με εντελώς δική του τεχνική… λες και το φωτογραφίζει… λες και ο τοίχος, το ταβάνι… ή επιφάνεια τελος πάντων αποκτά ζωή…
Το πρώτο μου παιδί πρωτοκοιμηθηκε σ αυτό το υπεροχο δωμάτιο.
Εκεί στην Πλάκα… με πραγματική θέα την Ακρόπολη…. Σε ένα δωμάτιο που εκτός απί το ασύγκριτο έξω του…είχε ένα μοναδικό μέσα.
Κάθε φορά που το θυμάμαι συγκινούμαι…
Μέχρι που άρχισαν οι διαδηλώσεις… και τα αέρια άρχισαν κι αυτά να μπαίνουν στο δωμάτιο της μικρής… Επρεπε να φύγουμε επειγόντως… Το σπίτι το’χα νοικιάσει από μια γηραία αρχόντισα Αθηναία… σπουδαια κυρία… Εστειλε τον ανηψιό της… Εκείνος μπήκε μέσα με δυο Ρώσους εργάτες…σαν σίφουνας… ορμησε στο δωμάτιο της μικρής… σαν να μην είδε τίποτα… -Βαφτε τους (τοίχους) άσπρους… διέταξε!
Ανατρίχιασα…ενστικτωδώς άνοιξα την πόρτα όσο πήγαινε για να κρύψω την γοργόνα του πατέρα μου, που ο Νάθαν είχε αντιγράψει/μεγεθύνει στην μια (εξωτερική της) πλευρά….
Ο Ανηψιός δεν το είδε….
Εγω το είχα πάρει απόφαση… θα γλύτωνα τουλάχιστον την πόρτα… Όπως κι έγινε… Την κουβαλάω πάντα μαζί μου… και την κοτσάρω διακοσμητική σε κάποιον τοίχο.
-Μα δεν είχε μια πόρτα εδώ …μου τηλεφωνησε μετα από μερικές μέρες ο Ανηψιός…
-Πόρτα; Ποια πόρτα;
-Α, καλά….
Δεν με ενοιαζε η Γοργόνα… είχα έτσι κι αλλιώς το πρωτότυπο… ο σεβασμός στην Τέχνη του Νάθαν ήταν αυτό που λειτούργησε μέσα μου….
Στο μεταξύ είχαμε γίνει οικογενειακώς φίλοι.
Τότε ανακάλυψα πόσο καλός άνθρωπος είναι ο Νάθαν… και η γυναίκα του η Έλσα… και τα δυο τους αγόρια… Καλλιτέχνες καλούς έχω γνωρίσει πολλούς…. Καλλιτέχνες καλούς με καλή καρδιά όμως εχω γνωρίσει ελάχιστους….
Είναι τιμή μου που ο Νάθαν και η οικογένεια του είναι φίλοι μου (μας).
Ετσι πήγαμε στο Παγκράτι… ερχόταν και ο γιός….
Πάλι Νάθαν και πάλι τοιχογραφίες….
Μην το επαναλαμβάνω…. Τέλειες…. Διαφορετικές αυτή τη φορά…. Ο ένας τοίχος για κοριτσάκι και ο άλλος για αγοράκι και δίπλα στην πόρτα μια άλλη γελοιογραφία του πατέρα μου….
Ένα απρόσμενο πρόβλημα με τον ιδιοκτήτη μας ανάγκασε να ξαναμετακομίσουμε…. Αυτή τη φορά όμως δεν θα την ξαναπάθαινα… Το διαμέρισμα το πήρε ένα ζευγάρι που είχαν μια κορούλα (που λάτρεψε το δωμάτιο) και ένα αγοράκι (;) που ρχότανε….
Τα’φησα σε καλά χέρια.
Στην Γλυφαδα δεν προλάβαμε να έρθει για τρίτη φορά.
Τα παιδιά μένουν πια στη Θεσσαλονίκη ….
Καμμια φορά μπαίνω στα δωμάτια τους και δεν ξέρω αν είναι καλύτερα που οι τοίχοι δεν έχουν αγκαλιάσει την Τέχνη του Νάθαν….
Ισως αργότερα….
Ισως κάποτε τα ίδια να διαλέξουν το θέμα.
Τον αγαπώ….
1ον για λόγους προσωπικούς που δεν νομίζω ότι θα’θελε να γράψω.
2ον γιατι η ευκολία που έχει με την Τεχνη… μου καθαρίζει το μυαλό….
Κάθε φορά που βλέπω (στο διαδίκτυο) δουλειά του …κάθε φορά εκπλήσσομαι λες και είναι η πρώτη φορά.
Του εύχομαι τα όνειρα του, αλλά και της οικογένειας του να γίνουν ΟΛΑ πραγματικότητα….
Ο Νάθαν προφανώς δεν το ξέρει… αλλά αφήνει το στίγμα του indoor σ αυτή την κοινωνία.
Κοιταω καμμια φορά τη Γοργόνα του πατέρα μου, που φιλοτέχνησε ο Νάθαν στην πόρτα της κόρης μου… και δακρύζω.
Ο ίδιος έχει ανοίξει πια τα φτερά του και πετά συχνά πυκνα και εκτός Ελλάδας….
Οι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν τα σπίτια, οι πολιτκοί μηχανικοί τα κτίζουν… ο Νάθαν τα ζωγραφίζει.
http://www.ihappy.gr/