Δεν είναι περίεργο όταν μερικές φορές οι άνθρωποι νοσταλγούν πράγματα που μπορεί να μην έχουν ζήσει καν;
Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί για το πώς μπορεί να ήταν η ζωή ακόμα και 50 χρόνια πριν, στην ίδια χώρα, με αντίστοιχες φιγούρες ανθρώπων, έχοντας όμως άλλη νοοτροπία, έθιμα, καθημερινότητα και προβλήματα;
Στο ισόγειο του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου μπορείτε να πάρετε μία απάντηση και ένα άρωμα νοσταλγίας. Οι φωτογραφίες ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια σας σαν δύο παράλληλες σκηνές ανθρώπινης καθημερινότητας. Η μία εικόνα από το παρελθόν, η άλλη από το τώρα. Είναι εξίσου τρομακτικό το πώς αλλάζουν οι καιροί. Από τη μία, παιδιά που παίζουν με πάνινες μπάλες, και από την άλλη παιδιά που κοιτάζουν μια οθόνη. Άλλαξαν πολλά. Άλλαξε ακόμα και η αντιμετώπιση του θανάτου. Στη μια μεριά χήρες που τους κρατάει συντροφιά μια φωτογραφία του συζύγου τους και από την άλλη γυναίκες πιο ελεύθερες και δυνατές.
Ένα ηθογραφικό και λαογραφικό ταξίδι που σε αποδεσμεύει από τη ματιά του σήμερα. Εντύπωση μου έκαναν κάποια ζεύγη φωτογραφιών όπου οι πρωταγωνιστές και οι ρόλοι τους ήταν οι ίδιοι, αλλά το στήσιμο, τα ρούχα, το μακιγιάζ και η επεξεργασία της εικόνας, τις διαφοροποιούσαν μεταξύ τους. Οι ίδιοι άνθρωποι έτσι όπως θα ήταν και στις δύο εποχές. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις, με κοινωνιολογικό πια ενδιαφέρον, τις δύο εποχές. Το ασπρόμαυρο με το έγχρωμο. Το παλιό με το καινούργιο.
Η ιδιαιτερότητα κάθε παλιάς φωτογραφίας και η μυστήρια ιστορία που κρύβει από πίσω της σε ιντριγκάρει και σε βάζει σε περίεργες σκέψεις: «Ποιος να τράβηξε άραγε αυτήν τη φωτογραφία; Ποια η σχέση του με τα πρόσωπα της; Ποια είναι αυτά τα πρόσωπα και, τελικά, πώς αλληλεπιδρούν στον ίδιο χώρο;»
Εικόνες με νύφες, οικογένειες, παιδιά, γιορτές, παιχνίδια. Εικόνες για τη ζωή και για το θάνατο. Θέματα που χάνουν τη διαχρονικότητά τους όταν τα εξετάζουμε με τα μάτια της εποχής μας. Μοιάζουν μακρινά και πρωτόγνωρα.
