Εξόρμηση στο Βίτσι για μανιτάρια !! (φωτo)

Στα ψηλότερα δάση της οξιάς στο Βίτσι είχαμε πιο πρώιμη καρποφορία βωλιτών τον Ιούνιο και έτσι όσοι δοκίμασαν τις «δύσκολες» ορεινές εξερευνήσεις δεν μετάνιωσαν για την επιλογή τους

Ημερολογιακά και με βάση τις βροχερές ημέρες όλα ήταν υπέρ μιας μαζικής καρποφορίας των βωλιτών. Οι χαμηλές θερμοκρασίες και οι επίμονοι βοριάδες που συνόδευαν τις βροχοπτώσεις δεν βοήθησαν τελικά ώστε να έχουμε ένα πραγματικό πανηγύρι.
Αν και ο κόσμος που πήρε τα βουνά ψάχνοντας για μανιτάρια ήταν πολύς και οι βωλίτες λίγοι, δεν υπήρξε ούτε ένας δασικός δρόμος απάτητος από τις ρόδες των αυτοκινήτων ούτε ένα ξέφωτο που να μη χτενίστηκε από τους επίδοξους μανιταροσυλλέκτες.
Το μεγάλο ραντεβού πήρε παράταση μερικών ημερών με τα σημάδια από τις πρώτες καρποφορίες να αποδεικνύουν ότι θα έχουμε μια πολύ καλή χρονιά.
Οσοι εξέδραμαν στα χαμηλά δρυοδάση του Βοΐου και των Γρεβενών μπόρεσαν να αποζημιωθούν τουλάχιστον από τα μικρά φανταχτερά πορτοκαλοκίτρινα «νερατζάκια» που γέμισαν τα καλάθια όλων των συλλεκτών.

Η Παναγιώτα, ως «γνώστης» πια των μανιταριών, μάζεψε την παρέα της από την Δ’ τάξη του Δημοτικού και την ακολούθησαν μαζί μου στα πρώτα τους βήματα στον μαγικό κόσμο των μανιταριών. Εδώ με τον Χρήστο.

Παραδόξως για τους πολλούς, αλλά γνωστό και αναμενόμενο στους εμπειρότερους, στα ψηλότερα δάση της οξιάς στο Βίτσι είχαμε πιο πρώιμη καρποφορία βωλιτών και έτσι όσοι δοκίμασαν τις «δύσκολες» ορεινές εξερευνήσεις δεν μετάνιωσαν για την επιλογή τους.
Ολοι βρήκαν και γεύτηκαν, τα πρώτα για πολλούς, καλογράκια και βασιλικά της φετινής χρονιάς έστω και αν δεν ήταν πολλά σε ποσότητα.
Εκπαιδευτικά για μανιτάρια
Καθημερινά ανέβαινα στο Βίτσι εξερευνώντας τις γνωστές μου περιοχές δίνοντας και τα πρώτα μαθήματα στους νεαρούς και επίδοξους μανιταροσυλλέκτες.

«Δεν χωράει στο καλάθι μου» διαπίστωσε όλο χαρά η Παναγιώτα και το κράτησε στα χέρια της σαν μια τεράστια ζωντανή μανιταρόπιτα.

Η Παναγιώτα, ως «γνώστης» πια των μανιταριών, μάζεψε την παρέα της από την Δ’ τάξη του Δημοτικού και την ακολούθησαν μαζί μου στα πρώτα τους βήματα στον μαγικό κόσμο των μανιταριών. Πέρα από το καταπληκτικό τοπίο και τις διαδρομές μέσα στο δάσος και στους υγρούς χωματόδρομους, τα παιδιά ανακάλυψαν με θαυμασμό και περιέργεια τον τρόπο που ξεπετάγονται τα μανιτάρια μέσα από το χώμα και πώς κρύβονται καμουφλαρισμένα ανάμεσα στα ξερά φύλλα, όπου παρακολουθούν τον ήλιο κάτω από τις νεόφυτες μικρές τούφες των δένδρων. Εμαθαν ότι πρέπει να τα σεβόμαστε, να μην καταστρέφουμε τα υπόλοιπα είδη και να μην τα αγγίζουμε με τα χέρια μας αν δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι φαγώσιμα.
Τα έκοψαν και τα καθάρισαν με προσοχή χρησιμοποιώντας τους ειδικούς σουγιάδες των μανιταριών, μύρισαν το άρωμά τους στο βουνό, άγγιξαν το βελούδινο καπέλο τους και τα δοκίμασαν τηγανητά το βράδυ στο σπίτι.
Μανιταρόπιτα

Ακόμη και ένα μικρό κομματάκι μανιταριού του είδους «Αμανίτης ο Πάνθηρας» που κόλλησε στο μαχαίρι ή έπεσε μέσα στο καλάθι με τους φαγώσιμους βωλίτες ή τα αγαρικά, είναι θανατηφόρο αν φαγωθεί, ακόμη και μαγειρεμένο.

Στην κορυφή ενός αυχένα όπου οδηγούσε ένας δύσβατος δρόμος και δεν υπήρχε τις προηγούμενες μέρες παρουσία μανιταροσυλλεκτών εξ αιτίας του κακοτράχαλου δρόμου, ανακάλυψαν τα παιδιά ένα τεράστιο ώριμο «βασιλικό».

Ηταν η πρώτη φορά που ο Χρήστος αντίκρισε και άγγιξε μανιτάρι και το μέγεθος του έκανε ακόμη πιο εντυπωσιακό το γεγονός.
«Δεν χωράει στο καλάθι μου» διαπίστωσε όλο χαρά η Παναγιώτα και το κράτησε στα χέρια της σαν μια τεράστια ζωντανή μανιταρόπιτα.
Οσο και αν ψάξαμε στη συνέχεια δεν υπήρχε άλλο τόσο μεγάλο μανιτάρι, όμως το καλάθι μας γέμισε σχεδόν από φρέσκα, καφετιά «καλογράκια».

Τα παιδιά κουρασμένα από το ανεβοκατέβασμα στις πλαγιές και με τον αέρα να «κόβει» στις κορφές και στα ανοίγματα ήταν κατάκοπα και στο τελευταίο ξέφωτο ζήτησαν ξεκούραση και το αναγκαίο πικνίκ αργά το μεσημέρι.
Οδηγίες
Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι μόνα τους όταν μαζεύουν μανιτάρια αλλά πάντοτε με την ευθύνη και επίβλεψη ενός μεγαλύτερου.
Δεν πρέπει ποτέ να κόψουν κάποιο μανιτάρι πριν το επιβεβαιώσει ο έμπειρος συνοδός τους ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις. Τα δηλητηριώδη μανιτάρια είναι πολύ επικίνδυνα και σκοτώνουν χειρότερα από τα «άδεια όπλα» στο κυνήγι, αν δεν τηρήσεις τους απαράβατους κανόνες ασφαλείας κατά τη συλλογή τους.

Ακόμη και ένα μικρό κομματάκι μανιταριού του είδους «Αμανίτης ο Πάνθηρας» που κόλλησε στο μαχαίρι ή έπεσε μέσα στο καλάθι με τους φαγώσιμους βωλίτες ή τα αγαρικά, είναι θανατηφόρο αν φαγωθεί, ακόμη και μαγειρεμένο.
Οι δηλητηριώδεις τοξίνες και ουσίες των θανατηφόρων μανιταριών δεν εξουδετερώνονται ούτε με βράσιμο ούτε με ψήσιμο ή ξίδια και άλλα μαγικά που πολλές λανθασμένες δοξασίες πρέσβευαν στο παρελθόν.
Αγαπάμε τα μανιτάρια αλλά πολύ περισσότερο αγαπάμε τη ζωή μας και γι΄ αυτό πρέπει να προσέχουμε.

Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα από πολύ νωρίς στα παιδιά και πρέπει να αποκτήσουν, όπως και στο κυνήγι, τις σωστές βάσεις και να ακολουθούν απαράβατους κανόνες ασφαλείας, έτσι ώστε όταν μεγαλώσουν να μπορούν να ευχαριστηθούν μόνοι τους τον υπέροχο και μαγικό κόσμο των μανιταριών και του δάσους.
Συνταγή
Μια διαφορετική συνταγή για τηγάνι δοκιμάσαμε αυτή τη φορά. Χωρίς να αλευρωθούν τα μανιτάρια μπήκαν σε αντικολλητικό τηγάνι κομμένα σε μικρά κομματάκια, με λίγο αγελαδινό βούτυρο. Το βούτυρο αυτό αναδεικνύει καλύτερα από κάθε άλλο υλικό το υπέροχο άρωμα των μανιταριών.

Μόλις τα μανιτάρια μαλάκωσαν και ροδοκοκκίνισαν τα «σβήσαμε» στο τηγάνι με μηλόξιδο, λευκό κρασί και σκόρδο τα οποία είχαν προετοιμαστεί από πριν σε ένα μικρό ποτηράκι του κρασιού. Η αναλογία των υλικών και οι αυξομοιώσεις των επιμέρους ποσοτήτων (κανονικά είναι ½ κρασί, ½ ξίδι) δίνουν στη συνταγή αυτή τη διαφορετικά κάθε φορά νότα μέχρι να βρει ο καθένας τη δική του συνταγή.
Συνήθως θα βάλουμε 50 ml κρασί και ξίδι συνολικά ή μισό ποτήρι κρασιού αν μετρηθεί με το μάτι και τρεις μικρές σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένες. Το κόκκινο κρασί και το κόκκινο ξίδι θα μαυρίσει και άλλο τα ούτως ή άλλως σκούρα μανιτάρια, ενώ το μηλόξιδο με το λευκό κρασί είναι πιο ουδέτερα στο χρώμα και στη γεύση και δεν «σκεπάζουν» τη γεύση των τηγανητών βωλιτών.
Αλάτι και πιπέρι μπαίνουν φρεσκοτριμμένα πάνω από το τηγάνι, στην αρχή του τηγανίσματος μόλις αρχίσουν τα μανιτάρια να μαλακώνουν και αρχίσουν να βγαίνουν τα υγρά τους .
Τα μανιτάρια με τον τρόπο αυτό δεν γίνονται τραγανά αλλά μοιάζουν περισσότερο με κομματάκια κρέας τόσο στην όψη όσο και στην υφή. Αν θέλει κανείς μπορεί να πασπαλίσει το πιάτο που θα σερβιριστούν με λίγη ρίγανη το άρωμα της οποίας «δένει» με τους βωλίτες.
ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΤΣΕΛΑΣ

ethnos.gr