ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Πριν
από λίγες ημέρες, με την έναρξη των φετινών Πανελληνίων εξετάσεων,
κέρδισε τον θαυμασμό μία 77χρονη που κάθισε στο θρανίο μαζί με τα...
εγγόνια της, διεκδικώντας μία θέση στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η Ευθυμία Στεργίου από τη Σαμοθράκη, δεν είναι η μόνη. Οπως γράφει η Washington Post, έχει γίνει «τάση» τα τελευταία χρόνια η παρουσία συνταξιούχων ανάμεσα σε φοιτητές, στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.
Οπως ο Φραντς Γιόσεφ Μίτναχτ. Εκείνος πιστεύει ότι είναι απλά ο μέσος φοιτητής. Ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους όμως. Είναι 86 ετών. «Οταν φτάσω 90, θέλω να πάρω διδακτορικό. Θέλω η ταφόπλακά μου να γράφει ''Σπούδαζε μέχρι το τέλος''», είπε πρόσφατα στο Spiegel ο Μίτναχτ.
Από το 1981 έως το 2011, ο αριθμός των συνταξιούχων που άρχισαν να σπουδάζουν αυξήθηκε κατά περίπου 500% στην Ελβετία, σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία της χώρας. Ανάλογα φαινόμενα έχουν καταγραφεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναφέρει η Washington Post.
Πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια δεν χρεώνουν δίδακτρα, κάτι που διευκολύνει τους ηλικιωμένους οι οποίοι θέλουν να σπουδάσουν. Επιπλέον, πολλά κολέγια δεν απαιτούν οι φοιτητές να περάσουν από διαδικασία επιλογής και τους επιτρέπουν να εγγραφούν σε συγκεκριμένα προγράμματα. Αυτά είναι στοιχεία που «ανοίγουν» τον δρόμο σε συνταξιούχους που διψούν για μάθηση.
Γιατί όμως έχει γίνει τόσο σημαντική η απόκτηση ενός πτυχίου, από κάποιον που βρίσκεται στη δύση της ζωής του; Πολλοί από αυτούς τους ηλικιωμένους που το επιχειρούν δηλώνουν ότι οι σπουδές τους δίνουν την ευκαιρία να έρθουν πιο εύκολα σε επαφή με τους άλλους. «Οι διαλέξεις είναι για εμένα σαν ένα παράθυρο στον κόσμο», εξομολογείται η Ούτε Ούλριχ, σε συνέντευξη στο ελβετικό περιοδικό Beobachter.
«Για να κρατήσεις το μυαλό σου σε φόρμα πρέπει να κάνεις δύο πράγματα: να προκαλείς τον εαυτό σου και να είσαι κοινωνικός», προσθέτει η γυναίκα που δούλευε κάποτε στην τουριστική βιομηχανία. Τώρα σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, μαζί με πάνω από 160 άλλους συνταξιούχους.
Ανθρωποι που αποφασίζουν να κάνουν αυτό το βήμα συχνά θέλουν να εκπληρώσουν ένα παιδικό όνειρο ή απλά να συνεχίσουν να μορφώνονται, χρησιμοποιώντας έτσι τον χρόνο τους αποτελεσματικά, γράφει το Studi-Info, μία γερμανική ιστοσελίδα που δίνει συμβουλές σε φοιτητές. Ή όπως το θέτει καλύτερα ο Μίτναχτ, οι σπουδές έδωσαν στη ζωή του νέο νόημα. Και δηλώνει ότι είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ.
Μάλιστα, σε αρκετά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι δυνατόν να παρακολουθεί κάποιος διαλέξεις ως «φιλοξενούμενος» ή να συμμετέχει σε συγκεκριμένα «προγράμματα συνταξιούχων», δημιουργημένα για μεγαλύτερους φοιτητές. Το ενδιαφέρον που υπάρχει δεν πέρασε απαρατήρητο. Πλέον στη Γερμανία υπάρχει ένα πανεπιστήμιο ειδικά για συνταξιούχους, στο Μπαντ Μάινμπεργκ, όπου μπορούν να επιλέξουν να σπουδάσουν ιατρική, φιλοσοφία ή πολιτικές επιστήμες μεταξύ άλλων.
Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι δεν χαίρονται όλοι με αυτό το «κύμα» συνταξιούχων που έχει φτάσει στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Κάποιες φοιτητικές οργανώσεις αναφέρουν ότι οι γηραιότεροι έχουν «κατακλύσει» κάποια προγράμματα σπουδών, διώχνοντας κατά συνέπεια κάποιους νεότερους. Εξαιτίας αυτού, κάποια πανεπιστήμια έχουν αποκλείσει τους συνταξιούχους από συγκεκριμένα δημοφιλή προγράμματα τα τελευταία χρόνια.
τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η Ευθυμία Στεργίου από τη Σαμοθράκη, δεν είναι η μόνη. Οπως γράφει η Washington Post, έχει γίνει «τάση» τα τελευταία χρόνια η παρουσία συνταξιούχων ανάμεσα σε φοιτητές, στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.
Οπως ο Φραντς Γιόσεφ Μίτναχτ. Εκείνος πιστεύει ότι είναι απλά ο μέσος φοιτητής. Ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους όμως. Είναι 86 ετών. «Οταν φτάσω 90, θέλω να πάρω διδακτορικό. Θέλω η ταφόπλακά μου να γράφει ''Σπούδαζε μέχρι το τέλος''», είπε πρόσφατα στο Spiegel ο Μίτναχτ.
Από το 1981 έως το 2011, ο αριθμός των συνταξιούχων που άρχισαν να σπουδάζουν αυξήθηκε κατά περίπου 500% στην Ελβετία, σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία της χώρας. Ανάλογα φαινόμενα έχουν καταγραφεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναφέρει η Washington Post.
Πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια δεν χρεώνουν δίδακτρα, κάτι που διευκολύνει τους ηλικιωμένους οι οποίοι θέλουν να σπουδάσουν. Επιπλέον, πολλά κολέγια δεν απαιτούν οι φοιτητές να περάσουν από διαδικασία επιλογής και τους επιτρέπουν να εγγραφούν σε συγκεκριμένα προγράμματα. Αυτά είναι στοιχεία που «ανοίγουν» τον δρόμο σε συνταξιούχους που διψούν για μάθηση.
Γιατί όμως έχει γίνει τόσο σημαντική η απόκτηση ενός πτυχίου, από κάποιον που βρίσκεται στη δύση της ζωής του; Πολλοί από αυτούς τους ηλικιωμένους που το επιχειρούν δηλώνουν ότι οι σπουδές τους δίνουν την ευκαιρία να έρθουν πιο εύκολα σε επαφή με τους άλλους. «Οι διαλέξεις είναι για εμένα σαν ένα παράθυρο στον κόσμο», εξομολογείται η Ούτε Ούλριχ, σε συνέντευξη στο ελβετικό περιοδικό Beobachter.
«Για να κρατήσεις το μυαλό σου σε φόρμα πρέπει να κάνεις δύο πράγματα: να προκαλείς τον εαυτό σου και να είσαι κοινωνικός», προσθέτει η γυναίκα που δούλευε κάποτε στην τουριστική βιομηχανία. Τώρα σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, μαζί με πάνω από 160 άλλους συνταξιούχους.
Ανθρωποι που αποφασίζουν να κάνουν αυτό το βήμα συχνά θέλουν να εκπληρώσουν ένα παιδικό όνειρο ή απλά να συνεχίσουν να μορφώνονται, χρησιμοποιώντας έτσι τον χρόνο τους αποτελεσματικά, γράφει το Studi-Info, μία γερμανική ιστοσελίδα που δίνει συμβουλές σε φοιτητές. Ή όπως το θέτει καλύτερα ο Μίτναχτ, οι σπουδές έδωσαν στη ζωή του νέο νόημα. Και δηλώνει ότι είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ.
Μάλιστα, σε αρκετά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι δυνατόν να παρακολουθεί κάποιος διαλέξεις ως «φιλοξενούμενος» ή να συμμετέχει σε συγκεκριμένα «προγράμματα συνταξιούχων», δημιουργημένα για μεγαλύτερους φοιτητές. Το ενδιαφέρον που υπάρχει δεν πέρασε απαρατήρητο. Πλέον στη Γερμανία υπάρχει ένα πανεπιστήμιο ειδικά για συνταξιούχους, στο Μπαντ Μάινμπεργκ, όπου μπορούν να επιλέξουν να σπουδάσουν ιατρική, φιλοσοφία ή πολιτικές επιστήμες μεταξύ άλλων.
Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι δεν χαίρονται όλοι με αυτό το «κύμα» συνταξιούχων που έχει φτάσει στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Κάποιες φοιτητικές οργανώσεις αναφέρουν ότι οι γηραιότεροι έχουν «κατακλύσει» κάποια προγράμματα σπουδών, διώχνοντας κατά συνέπεια κάποιους νεότερους. Εξαιτίας αυτού, κάποια πανεπιστήμια έχουν αποκλείσει τους συνταξιούχους από συγκεκριμένα δημοφιλή προγράμματα τα τελευταία χρόνια.