ΓΥΡΟΛΙΜΝΙΑ Καστοριάς:Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί, το κάνουν φως.. λένε.

Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί, το κάνουν φως.. λένε.

Ξέρετε ότι εδώ και αρκετό καιρό που τα λέμε από το blog, αλλά και ακόμα περισσότερο καιρό από την
αγαπημένη σας, πλέον, σελίδα 'Γυρολιμνιά Καστοριάς', προσπαθώ να σας δίνω μέσα από τον φωτογραφικό μου φακό, ό,τι πιο φυσικό, ό,τι πιο συναισθηματικό, ό,τι πιο αληθινό..
Μπορεί όχι πάντα τόσο επαγγελματικά, αλλά πάνω από ολά με συναίσθημα στο 100% και αγάπη απεριόριστη για την πόλη, που είναι καταφύγιο ονείρων για όλους μας.

Μέσα από την σελίδα αυτή, καθημερινά γινόμαστε όλο και περισσότεροι, η παρέα, όπως σας λέω συχνά, μεγαλώνει, αλλά εκείνο που δεν θα σταματήσει ποτέ να με συγκινεί, πέρα από κάθε τί άλλο, είναι ο τρόπος που γίναμε φίλοι. Μέσα από ενα απρόσωπο διαδίκτυο, με την δύναμη της φωτογραφίας, που προσωπικά θεωρώ ότι είναι αποτύπωση συναισθήματος των ματιών.

Κάπως έτσι συνέβει και με τον καλό μου φίλο, Θύμιο Νίκου. Ένα μήνυμα το βράδυ έγραφε : "μόλις γύρισα από νυχτερινή γυρολιμνιά!".. όντας λίγα χιλιόμετρα μακριά της, εγώ, ήταν σαν να ταξίδευα ήδη, σαν να ήμουν εκεί την ώρα της φωτογράφισης! Μαγικό...

Φωτογραφίες έφτασαν στο mail μου και είχαν όλες έναν παραλήπτη : εμένα και την γυρολιμνιά μου.
Φωτογραφίες που υπογράφει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για την σελίδα μου ο Θύμιος Νίκου, θέλωντας να είμαι εγώ αυτή που θα σας τις χαρίσω για πρώτη φορά.

Δεν χάνω ευκαιρία και αμέσως σας δίνω και εγώ μια "αποκλειστικότητα", ότι ένα δημοσιογραφικό δαιμόνιο με κατέκλεισε και χώρις να πω κάτι άλλο, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:

 

-Θύμος Νίκου. Πρόσφατα συνδεδεμένος με το υπέροχο άλμπουμ της νυχτερινής Καστοριάς.
Μίλησέ μου λίγο για εσένα. Φωτογράφος επαγγέλματος ή ‘καρδιας;

Αγαπημένο χόμπι!!! Όπως το λες.. καρδιάς ..η λέξη που τα λέει όλα.

-Τί είναι για εσένα η φωτογραφία; Αν σου ζητούσα να μου το περιγράψεις με 5 λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λέει μια κινέζικη παροιμία! Τί να πω με πέντε λέξεις μόνο…

Και μετά τις πρώτες εικόνες, δεν έχει και άδικο.. τί μπορεί να πει κανείς; Υπάρχουν λέξεις; Προσωπικά δεν μπορώ να εκφράσω αυτό που βλέπουν τα μάτια με τα 24 γράμματα της Ελληνικής γλώσσας.

Η επόμενη σειρά φωτογραφιών είχε τίτλο "το κόκκινο του έρωτα στην Γυρολιμνιά".. αβίαστα μου ήρθε στο μυαλό, με το που τις είδα στο ξεσκαρτάρισμα! Λένε πως το κόκκινο χρώμα, είναι το χρώμα του πάθους, ένα χρώμα που επενεργεί εσωτερικά μας, με μια τεράστια δύναμη, με μια έντονη κυριαρχία, με εκρηκτικό συναίσθημα. Άλλωστε, φίλοι μου, αυτό δεν είναι ο έρωτας;

(και η συνέντευξη συνεχίζεται)

-Είχα την χαρά να σε έχω γνωρίσει νωρίτερα, όταν ακόμα ήσουν από τους πρώτους υποστηρικτές της σελίδας μου. Φωτογραφίζεις με ποικίλη θεματολογία στα άλμπουμ σου, στο προσωπικό σου προφίλ. Τί είναι αυτό που σου αρέσει, όμως, να φωτογραφίζεις περισσότερο;

Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι στη φύση που να μην αξίζει να φωτογραφηθεί!!!

Συχνά μαγεύομαι από τα χρώματα του ουρανού!!

-Φωτογράφιση μόνος ή με παρέα; Τί θα διάλεγες;

Συνήθως μόνος!!! Δεν λέω ποτέ όχι σε καλή παρέα, αλλά οι φωτογράφοι δεν είμαστε και οι καλύτεροι σ’ αυτό!!!

-Κοινή μας αγάπη η Καστοριά και πιο συγκεκριμένα η Γυρολιμνιά.  Μου ‘χάρισες’ μια ολόκληρη βόλτα από την πιο όμορφη ώρα της ημέρας και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα. Γιατί σε έμενα λοιπόν;

Πολύ απλά… γιατί αγάπησα τη σελίδα σου με την πρώτη ματιά!!!

Προσπάθησα να φανταστώ την σειρά με την οποία φωτογράφιζε.. όπως έκανα και με τις δικές μου ιστορίες πάντα! Βλέποντας την πρώτη κόκκινη φωτογραφία, ένα χάσιμο στο μαγικό τοπίο με τα φύλλα που είναι τόσα πολλά, σε θυμωνιές, φωτογραφίζονται από κάθε έναν, επαγγελματία-ερασιτέχνη. Κάτω φύλλα.. σηκώνεις το βλέμμα και βλέπεις ό,τι απέμεινε στα δέντρα.. και στην μέση η λίμνη.. να κρατά τις ισορροπίες ή και να τις σπάει με ένα κύμα, μπλέκοντάς τα και ανακατεύοντάς
τα.

Θαυμάζετε; Δεύτερη, τρίτη κόκκινη φωτογραφία.. μέχρι που φτάσαμε Μαυριώτισσα! Φύλλα και εδώ.. ερημιά.. αλλά στον έρωτα καμιά φορά είσαι και μόνος.. το κόκκινο χρώμα αρχίζει και σπάει με το κτίσμα να σου τραβάει την προσοχή. Αλλά πριν σπάσει τελείως, σου χαρίζει το πιο παθιασμένο κόκκινο χρώμα..

Το μάτι μου άθελα και για πρώτη φορά, έπεσε στην πινακίδα. "Κίνδυνος από πτώση βραχών και από την παρουσία τους στο οδόστρωμα", τελικά όσο και αν έχουμε μάθει να θαυμάζουμε πρώτα ό,τι είναι οικείο στο μάτι μας, ίσως από παλαιότερες λήψεις, εγώ αυτή την φωτογραφία την λάτρεψα. 

Το γιατί; Θέλετε να σας το εξηγήσω λογικά και θα έχετε απόλυτο δίκαιο, απλά πάντα είχα μια τρέλα να παραλληλίζω ό,τι έβλεπαν τα μάτια μου, με ό,τι ένιωθε η ψυχή μου. Η πινακίδα που κάτι σημαίνει, τα βράχια που είναι εκεί να την επιβεβαιώσουν, πίσω η Αρχόντισσα λαμπερή..και ψηλά; Ψηλά τα αστέρια.. και είναι αυτή η στιγμή που κάνω την σκέψη:
"Κίνδυνος απο πτώση αστεριών και από την παρουσία ευχών στο οδόστρωμα".. αυτή είναι η δική μου εκδοχή..

-Θα μπορούσα να γράφω κείμενα με έμπνευση αυτές τις φωτογραφίες σου, όπως κάνω με τις δικές μου, για ώρες.. αλλά κάπου εδώ θα αφήσω τον κόσμο να θαυμάσει.
Μια ευχή για την σελίδα και το blog θέλω, πριν κλείσω με το γνωστό ‘την αγάπη μου’..

Εύχομαι όλο και περισσότερα μάτια να απολαμβάνουν τις όμορφες στιγμές που απλόχερα χαρίζεις!!!

Και κάπως έτσι, με τον διαβήτη να έχει σιγά σιγά ολοκληρώσει τον κύκλο της Γυρολιμνιάς, κλείνει και αυτό το άρθρο, αυτή τη φορά με ένα κομμάτι από την συλλογή του Θύμιου Νίκου και όχι της δικής μου και αυτό γιατί όπως σας ξαναείπα, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την κοινή αγάπη για κάτι, από την αλληλοεκτίμηση, από τον σεβασμό του ενός, για την δουλειά του άλλου.

Μέσα από όλη αυτή την προσπάθεια, εσείς κερδίζετε άλλη μια ματιά στην Αρχόντισσα.. εγώ κερδίζω φίλους και το μαγικό "Ντίνα" ίσως κάπου τυχαία στον δρόμο, ακόμα και αν δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.

 

Την αγάπη μου...


 

Φωτογραφίες : Θύμιος Νίκου
Κείμενο : Ντίνα Παπαγεωργίου

http://gyrolimnia.blogspot.gr/2015/11/blog-post_26.html