Από μια αφήγηση του κ. Νίκου Πιστικού στην Καστοριανή Εστία
Το τέλος του πολέμου βρήκε την χώρα μας κατεστραμένη, με σωρούς ερειπίων και τους ανθρώπους ταλαιπωρημένους από τις κακουχίες και την πείνα της κατοχής!
Οι κάτοικοι της Καστοριάς προσπαθούσαν να επουλώσοιυν με κόπο τις πληγές του πολέμου και να βρουν τους ρυθμούς της νέας καθημερινότητας για να συνεχίσουν της ζωή τους.Ο καθένας έψαχνε να βρει την δουλειά που του ταίριαζε, για να μπορέσει να ζήσει την οικογένειά του και να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία το μέλλον.
Με ανακούφιση οι Καστοριανοί υποδέχθηκαν το “άνοιγμα” της επικοινωνίας με την Αμερική, όπου οι περισσότεροι είχαν δικούς τους ανθρώπους εκεί και άρχισαν να καταφτάνουν τα πρώτα “τσέκια” και οι “μπάλες” με τους χορδάδες, που έδωσαν ανάσα ζωής στους ταλαιπωρημένους από τον πόλεμο γουναράδες.
Τότε άρχισε η εντατική δουλειά και οι γουναράδες δούλευαν ακατάπαυστα μέρα και νύχτα, για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο.
Διαβάστε την συνέχεια στην kastoriani-estia.blogspot.gr