Όλα αυτά τα χρόνια που μοιραζόμαστε αδιάκοπα διηγήσεις και εικόνες από τις περιηγήσεις μας μέσα από τούτη τη γωνιά του διαδικτύου, προσπαθώντας όσο το δυνατόν καλύτερα να μεταφέρουμε
ρεαλιστικές εμπειρίες, αδυνατούμε εξ’ορισμού να μοιραστούμε μαζί σας κάτι καίριο: τον ανθρώπινο παράγοντα! Γιατί μπορεί οι αισθήσεις να συνθέτουν μια δυνατή εμπειρία, αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα την κάνουν αξέχαστη. Ένα παράδειγμα αυτής της ‘τεχνικής’ μας δυσκολίας είναι το οδοιπορικό στο νησί της Λήμνου στα μέσα του Μαΐου του 2015…
Είχαμε την χαρά και την τιμή να συμμετέχουμε σε μία πολύ ενδιαφέρουσα και καινοτόμο πρωτοβουλία που ξεκίνησε πριν λίγους μήνες και υλοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το τριήμερο 15-17 Μαΐου. Υπεύθυνοι για αυτό είναι δύο νέοι και υπερδραστήριοι άνθρωποι της Λήμνου, ο Αλέξανδροςκαι η Τόνια που δρουν με κοινό γνώμονα την αγάπη για το νησί, με έμπνευση νεανική και αντίληψη ριζοσπαστική σχετικά με τον τουρισμό. Είχαν, λοιπόν, την έμπνευση και τη θέληση να καλέσουν ανθρώπους που τους αρέσει να διηγούνται τις ιστορίες τους σε άλλους μέσω διαδικτύου ώστε να διηγηθούν αυτήν την τόσο πολύπλευρη και ξεχωριστή εμπειρία που μπορούν να σου προσφέρουν!
Ξεκινήσαμε την Παρασκευή το απόγευμα από το αεροδρόμιο της Αθήνας μαζί με τους υπόλοιπους 7 μπλόγκερς (Άννα, Κώστας, Μάνος, Μαρία, Μαρία, Μαρία, Χρήστος) με εφόδια την καλή παρέα, τη διάθεση για εξερεύνηση, την δημιουργική μας επιθυμία να ζήσουμε και να μοιραστούμε αυτή τη διαφορετική εμπειρία. Εκ προοιμίου αυτή η εξόρμηση φαινόταν διαφορετική, πόσο μάλλον από τη στιγμή που για πρώτη φορά θα κάναμε ένα ταξίδι χωρίς πυξίδα! Χωρίς να συλλέξουμε πληροφορίες για πλοήγηση και μονοπάτια, χωρίς το ερωτηματικό μιας αποτυχημένης εξόρμησης (έχουν κι αυτές όμως την πλάκα τους κάποιες φορές!). Σε αυτό το διήμερο οι εξορμηστές είναι άλλοι και εμείς είμαστε οι τουρίστες! Περιμένουμε από τον Αλέξανδρο, την Τόνια, τον Παντελή, την Νικολέτα, να ξετυλίξουν μπροστά μας τις εικόνες, τις γεύσεις, τις ιστορίες αυτού του …ελαφρώς παρεξηγημένου νησιού. Με την άφιξη στο νησί και το ξενοδοχείο, άρχισαν άμεσα οι πρώτες βόλτες στη Μύρινα (η χώρα του νησιού) και οι συστάσεις-ζυμώσεις στην ωραία μας παρέα. Οι μεζέδες και το τσίπουρο καταναλώνονται κάτω από τις σχετικές επεξηγήσεις του Αλέξανδρου για το κάθε τι που υπήρχε πάνω στο τραπέζι, την κουζίνα του νησιού, τα ψάρια, τη φάβα και την τοπική παραγωγή και πολλά άλλα ενδιαφέροντα… Το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι ήταν αυτό που μας ξεσήκωσε στέλνοντάς μας όμως προς τη λάθος κατεύθυνση: ενώ το πρόγραμμα έλεγε ξενοδοχείο βρεθήκαμε να διασκεδάζουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες σε γνωστό κλαμπ του νησιού (στη cyberότσαρκα συνήθως παραλείπουμε να τα αναφέρουμε αυτά παρόλο που είναι στη φύση μας)!!
Συνεπείς στο βαρύ πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά (πώς να γνωρίσεις αλλιώς το νησί μέσα σε δύο ημέρες), το πρωί κατευθυνθήκαμε προς το αρχαίο κάστρο που δεσπόζει πάνω από την πόλη της Μύρινας. Το αρχαίο Κάστρο ή αλλιώς "η πόλη του Κάστρου" της Μύρινας αποτελεί ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα του Αιγαίου πελάγους και εκτείνεται σε πεδίο 144 στρεμάτων επί της χερσονήσου της πόλης, δημιουργώντας εκατέρωθεν του 2 κόλπους-λιμάνια, το Τούρκικο (νότια πλευρά) και το Ρωμέικο (βόρεια πλευρά). Τα τείχη του ενισχυμένα σε διάφορες ιστορικές φάσεις, καλύπτουν ένα συνολικό μήκος που αγγίζει τα 3 χλμ, ενώ στο εσωτερικό τους υφίστανται ακόμη και σήμερα κατάλοιπα κτιρίων όπως κτίρια δίοικησης και στρατώνες της οθωμανικής περιόδου, πυριτιδαποθήκη, δεξαμενές, τζαμί κ.α.
Δεξία: Από τα πιο καλά διατηρημένα κτίσματα του Κάστρου, ο στρατώνας -Κασλάς- των Τούρκων αξιωματούχων
Ο δυνατός αέρας που φυσούσε μπροστά από το ανοιχτό πέλαγος συμπλήρωνε το κινηματογραφικό σκηνικό της μικρής χερσονήσου του κάστρου που ατενίζει προς το βόρειο Αιγαίο και την Χαλκιδική. Η ατμόσφαιρα δεν ήταν ιδιαίτερα διαυγής τη συγκεκριμένη ημέρα γι’ αυτό και δε μπορέσαμε να δούμε μέχρι τον Άθω του Αγίου Όρους. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται από διάφορα κτίσματα και ερείπια, άλλα οικιστικά, και άλλα λατρευτικά ή χρηστικά. Καθόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς τις πολλές ιστορικές φάσεις που πέρασε το κάστρο παράλληλα με την ιστορία του νησιού, ενώ έφτασε ακόμη και στο σημείο, για κάποια περίοδο, να φιλοξενεί εντός των τειχών του το σύνολο του πληθυσμού της πρωτεύουσας για προφανείς λόγους που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια.
Και ενώ η ομάδα είχε ξεκινήσει να κατηφορίζει, περιπλανώμενος προς την κορυφή του κάστρου όπου βρίσκονται τα ερείπια του κεντρικού ιερού του ρωμαϊκού ναού, έκαναν την εμφάνιση τους οι κάτοικοι της ακρόπολης! Το μικρό κοπάδι από τα ελάφια που πλανιέται μέσα στο κάστρο δίνει, αν μη τι άλλο, μία ξεχωριστή νότα ζωντάνιας στο ήδη γεμάτο διαφορετικές εικόνες τοπίο. Το αξιοπερίεργο με το συγκεκριμένο κοπάδι είναι πως η χαρσόνησος στην οποία ζει, λόγω της Μύρινας, είναι αποκομμένη από το υπόλοιπο φυσικό παριβάλλον με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να πηγαινοφέρνουν βόλτες -κυρίως τα βράδια- στα σοκάκια της πόλης. Η ζωή, λοιπόν, στο αρχαίο κάστρο με αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο συνεχίζεται….
Και μετά από την ιστορία, οι γεύσεις! Μία μικρή περιπλάνηση στα σοκάκια της Μύρινας για να φτάσουμε στο παραδοσιακό παντοπωλείο "Χύμα και Τσουβαλάτα" όπου μας υποδέχτηκαν με μία ποικιλία από διάφορους παραδοσιακούς μεζέδες.
Στα πλαίσια της φιλοσοφίας του “TasteLemnos”, μετά από μία όμορφη διαδρομή στις πλαγιές των λόφων νότια της χώρας φτάσαμε στο χωριό Κοντιάς για να γνωρίσουμε εκεί δύο ξεχωριστούς ανθρώπους: τον κύριο Τάση και την κυρία Ρένα. Το ζεύγος Λασκαρίδη εγκατέλειψε τα τελευταία χρόνια το κέντρο της Αθήνας για εγκατασταθεί στον περίοπτο λόφο απέναντι από τον Κοντιά με απώτερο στόχο την ποιότητα ζωής που μπορεί να τους προσφέρει η ύπαιθρος και την πιο άμεση πρόκληση της πρωτογενούς παραγωγής. Εκτρέφουν και καλλιεργούν για να παράγουν όχι πολύ, αλλά καλά. Μάλιστα αποφάσισαν καινοτομήσουν φέρνοντας για πρώτη φορά ελιές στο νησί στα πλαίσια της ελαιοπαραγωγικής μονάδας που οραματίστηκαν και εφάρμοσαν δίνοντας στο εγχείρημα τους την ονομασία «Όλον» με το σκεπτικό ότι η ελιά για την Ελλάδα είναι το Α και το Ω! Μας υποδέχτηκαν με θέρμη στο υπέροχο πέτρινο σπιτικό τους, μας έδειξαν με πολύ μεράκι πως παράγουν το παραδοσιακό Λημνιώτικο τυρί, ή αλλιώς «Καλαθάκι», και μας εξήγησαν επί τόπου στο κτήμα πώς το ελαιόλαδο ανταποδίδει με τη μέγιστη ποιότητα τη φροντίδα που δείχνουν σε όλα τα στάδια της παραγωγής του.
Η γευστική περιήγηση της ημέρας δε σταμάτησε εδώ. Ο έντονος γαστρονομικός χαρακτήρας του νησιού διαμορφώνεται εν πολλοίς από την οινοποιία την οποία γνωρίσαμε μέσα από την μονάδα παραγωγής κρασιών της οικογένειας Χατζηγιώργη, που συνεργάζεται με το TasteLemnos. Την ξενάγηση στην μονάδα ακολούθησε η δοκιμή κάποιων από τις ετικέτες που παράγονται εκεί, στον ειδικά διαμορφωμένο για αυτό τον σκοπό χώρο. Και κάπου εδώ πάλι η περιγραφή μας εμφανίζει το σφάλμα της μετάδοσης των γεύσεων… Δε μένει παρά να το δοκιμάσετε μόνοι σας!
Το νησί σε μεγάλο ποσοστό του καλύπτεται από πλαγιές λόφων οι οποίες αν και δεν φτάνουν σε υψόμετρα πολύ μεγαλύτερα των 400 μέτρων προσφέρουν ωραία πεδία για περίπατο και αναψυχή. Ένας από αυτούς είναι και ο Κάκαβος που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού και προσεγγίζεται καλύτερα από το χωριό Πλατύ, από χωματόδρομο καλής βατότητας και μήκους 2 περίπου χιλιομέτρων. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην απότομη χαρακτηριστική στροφή και συνεχίζουμε στο εμφανές μονοπάτι δεξιά του δρόμου. Οι κλίσεις είναι καλές και η θέα σε αποζημιώνει, μετά το πρώτο ανέβασμα η το μονοπάτι γίνεται ομαλό καθώς περπατάμε ανάμεσα στις συστάδες των χαρακτηριστικών βράχων του Κάκαβου.
Ο Αλέξανδρος, καλά οργανωμένος και γνώστης της περιοχής μας κατεύθυνε εύκολα και γρήγορα στα απότομα σκαλιά που οδηγούν στην σπηλιά της Παναγίας της Κακαβιώτισσας. Οι τρύπες στα βράχια που συναντάμε στη διαδρομή είναι κυρίως φωλιές για τα κουνέλια που αποτελούν ένα πρόβλημα για τη Λήμνο καθώς ο πληθυσμός τους έχει αυξηθεί παρά φύση. Δε φαίνεται να υπάρχει κάποια έντονη σπηλαιολογική δραστηριότητα, καθώς άλλωστε δεν είναι έντονη η παρουσία του νερού, ενώ τα εδάφη του νησιού είναι –μας εξέπληξε αυτό- ηφαιστειογενή (εξού και το καλό κρασί!). Στην μεγαλύτερη από τις βραχοσκεπές που συναντήσαμε στη διαδρομή μας βρίσκεται χτισμένο και το εκκλησάκι της Παναγίας της Κακαβιώτισσας.
Ο μικρός αυτός ναός που χτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα από μοναχούς κυνηγημένους από τον Τούρκο κατακτητή είναι καλά συντηρημένος και γραφικότατος. Η αρχική παρατήρηση όλων είναι πως δεν έχει σκεπή! Αυτό είναι που τον κάνει και να ξεχωρίζει, προστατευμένος από τα στοιχεία της φύσης στην μεγάλη εσοχή του βράχου και χωρίς να έχει ιδιαίτερη έκθεση προς τα ανοιχτά του πελάγους, η απουσία σκεπής φαίνεται λογική ενώ του δίνει και άτυπα τον τίτλο ως τον μοναδικό ασκεπή ναό (στον κόσμο ακούσαμε κάπου!) που είναι κτισμένο σε σπηλιά. Αυτός ο ισχυρισμός προφανώς και είναι ψευδής, ή μάλλον καλύτερα άκυρος, μιας που προφανώς θα προέκυψε λόγω άγνοιας και όχι ως ψέμα. Όπως και να’χει οι αστικοί μύθοι από τους οποίου βρίθει όλη η ελληνική επικράτεια καλό είναι κάποιες φορές να υπάρχουν για να υπάρχουν άσχετα αν επιδέχονται διασταύρωση η διάψευση, οπότε εμείς θα μείνουμε στο ότι η υπέροχη αυτή τοποθεσία της Παναγίας της Κακαβιώτισσας φιλοξενεί κάτι πολύ σπάνιο για την ορθοδοξία: ένα ναό χωρίς στέγη!
Μετά από την ‘πρέπουσα’ περιπλάνηση και φωτογράφιση, συνεχίσαμε προς μια διαφορετική μεριά του νησιού… Ανατολικά του χαρακτηριστικότατου κόλπου του Μούδρου στο ομώνυμο χωριό για να απολαύσουμε στην γραφικότατη τοποθεσία «Κουκονήσι» το ηλιοβασίλεμα. Μία μικρή περιήγηση σε αυτό το κομμάτι του νησιού με στάση στον άγιο Σώζωντα στη Φυσίνη, και τέλος στο ημι-ορεινό χωριό Καμίνια για τι άλλο, για παραδοσιακά λημνιώτικα φαγητά στο φούρνο αποκλειστικά από ντόπιες πρώτες ύλες! Τρομερό κατσικάκι στο φούρνο αλλά και σε μία πολύ ιδιαίτερη λημνιώτικη εκδοχή, το «κασπακινό»… Καλή μας όρεξη!
Η ημέρα αυτή έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ζεστή παρέα, λημνιώτικη φιλοξενία και ποικιλία γεύσεων, το καλά σχεδιασμένο και γεμάτο πρόγραμμα που πολύ καλά σχεδίασε για εμάς ο Αλέξανδρος με την βοήθεια της Τόνιας, ήταν ίσως το καλύτερο δυνατό για έναν επισκέπτη που θέλει να γευτεί και να γνωρίσει όσο το δυνατόν καλύτερα τη Λήμνο! Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού οι δραστηριότητες μας απείχαν πολύ από αυτές του μαζικού τουρισμού... Περισσότερα στο "Οδοιπορικό στη Λήμνο Νο2"!
Εξόρμησαν/Συνεργάστηκαν: Τόνια, Αλέξανδρος, Παντελής, Άννα, Κώστας, Μάνος, Μαρία, Μαρία, Μαρία, Χρήστος, toulias