Ο παππούς, η κόρη μου, εγώ, το μπαλόνι κι ο κήπος!
Με την κόρη μου την Αθηνά (κι αργότερα και με τον γιό μου τον Αρχέλαο) έχουμε τη συνήθεια όταν αγοράζουμε τα μπαλόνια με ήλιο..
και αφού παίξουν λιγουλάκι…να τα αφήνουν ελεύθερα στον ουρανό… στα σύννεφα… για να τα πιάνει ο παππούς Αρχέλαος για να παίξει και εκείνος. (Αργότερα όταν τα παιδιά έγιναν δυό- το ένα από τα δυο μπαλόνια πηγαίνει επίσης στα συννεφα στον φίλο μας τον Ηλία, που έφυγε τόσο νωρίς)
Περισσότερα έργα του Αρχέλαου εδώ
Μ άρέσει πολύ αυτή η συνήθεια γιατι τα παιδιά μαθαίνουν για τον θάνατο με έναν παραμυθένο τρόπο. Και μ αρέσει ακόμα περισσότερο γιατι δεν τους το επιβάλουμε εμείς (η μαμά τους ή εγώ δλδ), αλλά το ζητούν τα ίδια.
Σήμερα το μεσημέρι πήρα στην Αθηνά ένα τέτοιο μπαλόνι. Μια Μπάρμπι…πήγαμε στο εστιατόριο, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε και το μπαλόνι ήταν εκεί… άλλοτε δεμένο στον καρπό της, άλλοτε στην καρέκλα και άλλοτε φρακαρισμένο στην οροφή του εστιατορίου.
Φεύγοντας το ξέχασα.
-Μπαμπά… το μπαλόνι….
-Α, ναι….
Τράβηξε την κορδέλα…και βγαίνοντας έξω στον δρόμο…μου είπε:
-Να το στείλω στον παπού Αρχέλαο στα σύννεφα να παίξει και εκείνος;
-Θες;
-Αμε! Θέλω.
-Ε, άντε!
Το κράτησε για ένα δευτερολεπτο και μετα άνοιξε τα δακτυλάκια της.
Το μπαλόνι- Μπάρμπι έφυγε ψηλά. Μέχρι που χάθηκε.
-Είναι ψηλά τα συννεφα μπαμπά;
-Ναι.
-Γι’ αυτό δεν το βλέπω πια;
-Ναι αγαπη μου!
-Εκεί ψηλά είναι ο παπούς Αρχέλαος;
-Ναι!
Η Αθηνά είναι πια 5 ετών.. τα παραμύθια όλο και περισσότερο θέλουν μια πιο ρεαλιστική βάση.
-Εκεί ψηλά ε;
-Ναι!
Για πρώτη φορά την είδα να δυσπιστεί. Εστω και λίγο.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κοντά στον Αλιμο με ρωτησε.
-Και δηλαδή πριν πάει στα σύννεφα ο παπούς Αρχέλαος που ήταν;
-Τι εννοείς; Εδώ μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
-Ναι,αλλά όταν ήταν να φυγει για τα συννεφα πού ήταν;
(Ωχ δύσκολο… δεν ήθελα να της πω τη λέξη θάνατος, τάφος… νεκροταφείο… ίσως να΄κανα λάθος,αλλά εκείνη τη στιγμή δεν θεώρησα ότι τέτοιες λέξεις κολλούσαν στο όμορφο παραμυθι του σύννεφου)
Η διαδρομή όμως βοηθούσε.
-Πηγαίνουν να κοιμηθούν σε έναν κήπο.
-Τι κήπο;
Σε 100 μέτρα στα δεξιά μου ήταν το υπέροχο Αγγλικό Νεκροταφείο στο Εδεμ (Π.Φάληρο)
Παρκάρισα το αυτοκίνητο στην είσοδο του. Είναι πραγματικά υπέροχο…
-Να σε έναν τέτοιο κήπο… είπα και της έδειξα.
-Α… ωραίος κήπος. Εδώ κοιμήθηκε και ο παπούς;
-Όχι σ αυτόν εδώ… αλλά σε έναν άλλον κήπο σ’ αυτόν.
-Α, ωραίος κήπος.
(Ουφ)
Κάναμε τη βόλτα μας, είπαμε τα δικά μας, ψωνίσαμε σοκολάτες και επιστρέψαμε σπίτι.
Το απόγευμα σκαρφάλωσε στα γονατα μου καθώς ημουν μπροστά στον υπολογιστή.
-Μπαμπά…
-Ναι!
-Θα μου δείξεις τον παπού Αρχέλαο;
Της έδειξα μια φωτογραφία που εγω ημουν περίπου στην ηλικία της και ο πατέρας μου νέος.
-Μμμμμμμ…. Μετά πέρασαν πολλά χρόνια για να πάει στον κήπο;
Η κουβέντα ήταν σιγουρο ότι θα εξελισσόταν δύσκολη.
-Τον έχεις δει ποτέ να μιλά;
-Όχι!
-Να ζωγραφίζει;
-Όχι!
-Να γελάει;
-Όχι!
-Θες να τον δεις;
-Ναι, θέλω!
Γκουγκλάρισα το ονομά του. Ειχα υπόψη μου να της δείξω ένα αφιέρωμα που του’χε κάνει στη δεκαετία του ’90, ο σπουδαίος παραγωγός Γιώργος Σγουράκης για λογαριασμό της ΕΡΤ. Για το «Μονόγραμμα» (Εξαιρετική δουλειά και όχι μόνο για τον πατέρα μου,αλλά και για άλλους Ελληνες και Ελληνίδες)
Τα βρήκα αμέσως.
Φυσικά το’χα δει. Ηταν ένα μαυρόασπρο βιντεο ντοκυμαντέρ. Πάτησα το play.
Ωχ… αυτό δεν ήταν το ίδιο με αυτό που’χα δεί… ήταν έγχρωμο και εντελώς διαφορετικά μονταρισμένο. Ηταν από το αρχείο του δημιουργού του.
Η μικρή στα γόνατα μου κοιτούσε με ορθάνοικτα μάτια.
-Σου μοιάζει μπαμπά.
-Ναι.
-Ααααααα το σπίτι της γιαγιάς.
-Ναι, συνέχισα με δυσκολία… Ηταν απίστευτο αυτό που έβλεπα. Τόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έφυγε και όλα στο πατρικό μου σπίτι παραμένουν τα ίδια…
Η μικρή φυσικά αναγνωρισε γωνιές, αντικείμενα, κάδρα, χρώματα….
Μου δειχνε συνεχώς με μικρές φωνούλες. «Μπαμπάαααα κοίταααα…»
Την έσπρωξα λίιιγο μπροστά για να μην ακούσει την καρδιά μου που χτυπούσε σαν ταμπούρλο.
-Αυτή ποια είναι;
-Η μαμά του παπού… η γιαγιά μου η Αθηνά… από εκείνη πήρες το ονομά σου.
-Να τη ξαναδω.
Ξανα λίγο πίσω.
-Και αυτός;
-Ο μπαμπάς του παπού… ο δικός μου παπούς ο Βαγγέλης!
-Και πού είναι τώρα;
-Στα συννεφα μαζί με τον δικό σου παπού.
-Παίζουν όλοι με το μπαλόνι;
-Ναι.
Ρωτούσε…ρωτούσε…. ρωτούσε…
Ειχα πολλά χρόνια να ακούσω τη φωνή του… Πολλά χρόνια να δω το αριστερό του χέρι να φτιάχνει γραμμές….
Μου΄χε κοπεί η ανάσα, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα μεγάλη χαρά που η Αθηνά το διασκέδαζε και ταυτοχρονα ενδιαφερόταν… η απώλεια έπιασε από το χέρι την παρουσία.
Η κάμερα εδειχνε το χέρι του να σχεδιάζει.
Θεε μου, πόοοοοοοσο μου’χε λείψει αυτή η σκηνή.
(Όταν η Αθηνά θέλει να κάνει κάτι δύσκολο και δεν μπορεί π.χ. να ανοίξει ένα μπουκάλι…ερχεται και μου λέει: «Μπαμπά, κάνε ένα μαγικό να ανοίξει!» Κι εγώ λέω ταχα μου με μπάσα φωνή λέω: «ανοιξε μπουκάλι» και της το ανοιγω… Είναι ο κώδικας μου… άμα είναι να πιει κανένα πικρό φαρμακάκι…της λέω ότι είναι μαγικό ποτό κ.λ.π.)
Το μολύβι του πατερα μου «ετρεχε» στην οθόνη… Οι γραμμές γινόντουσαν φιγούρες…
Θεε μου, πόοοοοοοσο μου’χε λείψει αυτή η σκηνή.
-Μπαμπά… ο παπούς ήταν μαγικός;
-Ναι…
-Σαν εσένα;
-Εκείνος μου έδειξε τον τρόπο, αγάπη μου…
-Και συ που μου δείχνεις είμαι κι εγω μάγική;
-Ναι…
-Κι ο Αρχελάκος μας;
-Ναι, αγάπη μου… και εκείνος το ίδιο.
-…………..
-…………..
-Μπαμπά!
-Ναι μωρό μου!
-Θα με πας να δω τον κήπο του παπού Αρχέλαου;
-………….
-Θα με πας;
-Θα δούμε… άντε πήγαινε τωρα να παίξεις με το iPad.
(ιδέα δεν έχω τι πρέπει να κάνω!)
Αν θέλετε να δείτε τον άνθρωπο που μ ‘έμαθε τα περισσότερα στη ζωή, δείτε το video! Σας διαβεβαιώνω ότι ήταν μαγικός… Στα παιδιά δεν λέμε ψέματα. Ετσι δεν είναι;
Περισσότερα έργα του Αρχέλαου εδώ
Μάνος Αντώναρος/Δημοσιογράφος/μπαμπάς
http://www.ihappy.gr/