Η Ρένα Βασιλειάδου, 24 ετών, γεννήθηκε στην Καστοριά και μεγάλωσε στο Άργος Ορεστικό και τα τελευταία χρόνια είναι φοιτήτρια στο ΤΕΙ Πύργου (επί πτυχίω στο
τμήμα Μουσειολογίας - Μουσειογραφίας και Σχεδιασμού Εκθέσεων) κάτι που σημαίνει ότι η «σχέση» της με την περιοχή μας είναι κάτι παραπάνω από έντονη… σχέση που γίνεται ακόμα εντονότερη χάρις στην συμμετοχή της στην θεατρική παράσταση «Καβγάδες στη Κιότζια» που ξεκίνησε να παρουσιάζεται από χθες στο θέατρο «Απόλλων» στον Πύργο από την Ομάδα Τέχνης «Δούρειος Ίππος»…
Δείτε ποιες ήταν οι απαντήσεις της στις ερωτήσεις που της θέσαμε…
ώργος Γουβιάς
Αν κάποιος σε ρωτούσε τι άνθρωπος είσαι τι θα του απαντούσες;
Αρχικά θα έπρεπε να με γνωρίσει. Αν όμως του έφτανε να του πω δυο-τρεις λέξεις, θα έλεγα: δυναμική, ευαίσθητη, ρομαντική, ξεροκέφαλη, αντιδραστική και πολλά-πολλά άλλα.
Πως θα χαρακτήριζες τα πέντε χρόνια της παραμονής σου στον Πύργο ως φοιτήτρια του ΤΕΙ της πόλης;
Χαρούμενα και δημιουργικά. Τα προβλήματα βέβαια υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Ειδικά μέσα στο χώρο της σχολής καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις. Βέβαια εμείς συνεχίζουμε μέσα σε αυτό το χάος να παίρνουμε γνώση μέσα από αξιόλογους καθηγητές οι οποίοι είναι δίπλα μας και προσπαθούν κι αυτοί να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο αυτό έργο.
Πως φαντάζεσαι το επαγγελματικό σου μέλλον;
Δεν το φαντάζομαι! Ελπίζω απλώς να μπορέσω να ακολουθήσω το όνειρο μου κι ας είναι με δυσκολίες. Θα ήθελα να σπουδάσω πρώτα απ’ όλα σε μία δραματική σχολή και μετά ότι γίνει...
Πόσο καλά «γνώρισες» την Ηλεία όλο αυτό το διάστημα που μένεις στην περιοχή;
Δεν την γνώρισα τόσο καλά όσο θα ήθελα ως ένα βαθμό όμως ναι. Θα μπορούσα να μείνω και περισσότερα χρόνια γιατί μου αρέσει η ζωή εδώ, τα οικονομικά προβλήματα όμως δε με αφήνουν να το κάνω. Οι ευκαιρίες εδώ δεν είναι πολλές άρα μία τέτοια επιλογή δεν θα ήταν εφικτή.
Άλλαξε αυτό τη γνώμη που είχες πριν έρθεις εδώ για σπουδές;
Θα έλεγα πως ναι. Δεν άκουγα καλά πράγματα για τους ανθρώπους και τη ζωή εδώ… Όταν ήρθα συνειδητοποίησα πως παντού υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Στο μόνο που διαφέρουμε εμείς οι Βορειοελλαδίτες με τους Πελλοπονησιους είναι η νοοτροπία και αυτό όχι και σε μεγάλο βαθμό.
Τι είναι αυτό το «κάτι» που συνάντησες στην υποκριτική και δεν το βρίσκεις αλλού;
Αρχικά ξεκίνησα από την συμμετοχή μου στην θεατρική ομάδα του σχολείου μου στα γυμνάσιο. Όλη αυτή η ιδέα ξεκίνησε από τον «δημιουργό» μας τον κύριο Βαγγέλη Αποστολίδη. Έτσι γνωρίσαμε την Αργυρώ Αποστολίδου-Γεωργίου την γυναίκα «έμπνευση». Ξεκινήσαμε λοιπόν με ρομαντισμό και αγάπη για αυτό. Έψαχνα την αλήθεια των χαρακτήρων που ενσάρκωνα και αυτό με μάγεψε. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο...
Πόσο έτοιμη είσαι να «αντιμετωπίσεις» το κοινό που θα έρθει να δει το «Καβγάδες στη Κιότζια»;
Είμαστε όλοι πανέτοιμοι! Έγινε εξαιρετική δουλειά πάνω στη σκηνοθεσία του Παρασκευά Παπαπετρόπουλου κι εμείς ακολουθήσαμε πιστά τις οδηγίες του. Είμαστε ένας θίασος γεμάτος θάρρος και θέληση.
Πόσο ταυτίζεσαι με την ρόλο της Ορσέτα που υποδύεσαι;
Αρκετά θα έλεγα… η Ορσέτα είναι πολύ δυναμική σαν χαρακτήρας, δε μασάει εύκολα τα λόγια της, δεν παύει βέβαια να είναι συναισθηματική και βασικά αισιόδοξη. Το έντονο αυτό του χαρακτήρα της μου ταιριάζει πολύ.
Το έργο χαρίζει απλόχερα το κέφι και την αισιοδοξία… θαρρείς είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη ο κόσμος σήμερα;
Δυστυχώς… ναι! Και λέω δυστυχώς γιατί ακριβώς υπάρχει η λέξη ανάγκη… Με όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί ο καθένας έχει ανάγκη για μία δόση χαράς και αισιοδοξίας.
Τι σε κάνει να ελπίζεις ότι η επόμενη ημέρα στην Ελλάδα θα είναι καλύτερη;
Δεν υπάρχει από μηχανής θεός ή σωτήρας. Στο μόνο που ελπίζω είναι στις επιλογές μας, στον ίδιο το λαό και στην προσπάθεια μας να ξεκουνηθούμε από τη νιρβάνα που μας έχωσαν. Μόνο σωστές συνειδήσεις χρειάζονται…